سلام به روی ماهتون، شبتون بخیر باشه. امشب بعد از مدتها فرصت قدم زدنی پیش آمد و توی این هوای گررررم و وقت غروب ساعتی را توی کوچه پس کوچه های محله مان چرخیدیم، از گرمای هوا که بگذریم جایتان خالی.
آخر هفته را در خانه پدری گذراندم، دوست داشتم الان از آخر هفته ای که خوش گذشته بنویسم اما خوب..،
رابطه من و مادر عین عسل و خربزه ای است که با هم خورده شود، هردو میخواهیم تلاش کنیم اما برآیند تلاشمان صفر صفر است، مادر دقیقا مانند مادر کودکی چند ساله، هرچه خوراکی از روزهای کودکیم تا حالا دوست داشتم تهیه میکند، حتی هنوز سبزی خوردن که میخرد، تربچه بیشتر میخواهد به هوای سالهای خیلی قبل که من عاشق تربچه بودم در حالیکه الان دوست ندارم، هنوز هرچه دوست دارم میپزد، اما...اما، دهن منرا با آخرین توان سرویس میکند از یک طرف برسر سهل انگاری در مورد جسمش و بیماری لعنتیه دیابتش، انگاری به تمام مقدساتش سوگند خورده هرراهی میتواند برای بیشتر آسیب زدن به خودش پیدا کند و انجام بدهد، و از طرفی بر سر دید و بازدید و ملاقاتهای من با هرکه باید ببینم و او دوست ندارد و ...
روابطم با مادر تمام رمق و انرژیم را میگیرد و‌به هیچ کجا نمیرسد، حرف زدنش هم برایم آزاردهنده است، تکیه کلام لعنتیش هم که هربار جان مرا آتش میزند که:مادر نشدی که بفهمی....
از روابط خوبتان با مادرانتان که میگویید برای من افسانه است، من اصلا نمیفهمم اینکه‌آدم دردی داشته باشد و به مادرش بگوید و بعدا آن درد چکشی نشود بر روح و روانش یعنی چی، بگذریم، داستان قدیمیه تکراریست که بازگو کردنش فقط حال آدم را خرابتر میکند و...
*در خانه پدری، آموزش دوچرخه سواری داشتم برای بهار، فکر کنید خاله ای که دوتا از بدترین زمین خوردنهای زندگیش به خاطر از روی دوچرخه افتادن باشد چه آموزشی هم میتواند بدهد، دوبار، دقیقا دوبار با آن هیکل تپلیش و با دوچرخه از روی پایم رد شده و الان پای نازنینم سیاه و کبود شده است. یک شب هم که در کنارم خوابیده، تا قبل از خوابیدن چیزی حدود ده مرتبه و بعد از خوابیدن و در نیمه شب دو مرتبه و صبح زود در میان خواب و بیداری دوبار از من لالایی ترکی(همان که عمو در وبش گذاشت) خواسته و عملا خاله را به غلط کردن انداخته از بس گه از دیگران نق شنیده:آخه این چیه به این بچه یاد دادی؟بزار بخوابیم.
**بسیاری از رفتارهای خاص دکتر را به سن و سالش ربط میدادیم، پسرش که پا به عرصه ظهور گذاشت، فهمیدیم، جنونشان نه به دلیل افزایش سن، بلکه یک ژن درون خانوادگیست، من نمیدانم کارخانه هایی هم که من به دنبالشان هستم این روزها چه مرگشان شده که همههههه کار ۱۲ ساعته پیشنهاد میدهند، میدانم کم می آورم اما میترسم برغی فرار از دکتر، خودم را از چاله به چاه بیاندازم، به هرحال شدیدا امیدوارم که کار خوبی پیدا خواهم کرد، بله.
حس خوبیه وقتی ساعت دو بعد از ظهر که سرگیجه گرفتی از کارهای تمام نشدنیه کارخانه، پسرک خدماتی دوتکه شکلات کنار چای بگذاره و بگه حواسش هست که من چای با قند دوست ندارم.
حس مزخرفیه که همکارت بیاد ازت خواهش کنه همسرش را راضی کنه تا ایشون مجردییییی بره سفر، میگم خوب با خانمت برو، میگه براش بلیط گرفتم با مامانش بره مشهد، میگم اون بره مشهد شما تشریف ببرین آنتالیا و...
میگه آخه اونجا جای زن نیست، میگم جایی که جای زن نیست، جای تو هست؟میره بالای منبر که لعنت به ازدواج و محدودیت و ...هی من میگم و هی اون میگه، آنقدر میگم و میگه که از دستش دیوونه میشم و با علم اینکه نرود میخ آهنین در سنگ، ماگ روی میز را نشونش میدم که چند روزه معطله تا کوبیده بشه تو سر یک نفر، اگر دوست نداره با سر باند پیچی بره سفر، زودتر از اتاق بره بیرون، خدایا اینها خلق میکردی حواست کجا بود؟
*همین جناب همکار دومی، خیلی اتفاقی صحبتهای منرا با همکار دیگری در مورد تفاوت نرخ هتلها و علاقمندیه ما به هتلی که پارک آبی داره برای سفر در پیش رو شنیده، جفت پا پریده وسط که مگه پارک آبی جداگانه داره؟، ماگم حیف ولی جای چسب را پرت میکنم که دقیقا وسط سرش بشینه، بهش میگم مهندس جان شما فکر برنامه محردیت باش، بی خیال ما شو.در ضمن آقایون محترم به حرفهای آروم دو تا خانم گوش نمیدن.
*هرموقع میرم تو فاز خودم، یک شعری هست که هی با خودم میخونمش: یک روزی آقا خرگوشه رفت دنبال بچه موشه، موشه پرید تو سوراخ ....از سالها پیش یک عادت شده برام، اولش با لحن آروم میخونم، آنقدر میخونم، آنقدر میخونم که دورهای آخر شادمانه و پر هیجان میشه، بسیااااار دوستش دارم این شعر را.
سلام به روی ماهتون
اینجانب الان یک خانمی هستم که بیش از 30 ساعت از آخرین باری که همسفرم را دیدم میگذرد، ایشان به لطف کار مزخرفی که در دست دارند و تا امروز ظهر باید تحویل بدهند و همچنین به لطف سوختگی لب تاپ دیشب را به منزل نیامدند و تا خود صبح امروز پای کامپیوتر در دانشگاه بودند. شب بدی داشتم، وقتی همسفر نیست، ذهن لوس من اماده میشه که به هرجایی پرواز کنه، نمیدانم چندتا پست نوشتم وپاک کردم،یک شبی بود پر از جنگ و مبرد با خودم و کارهایی که آرامم میکند اما نباید انجام بدهم ،سخت بود اما گذشت.امشب میخواهم به خودم هدیه بدهم، چون بسته جدید آبی رنگ باز نشده، دستم روی شماره های ممنوعه نرفته، وبلاگهای بدبد نخوندم فقط کمی خودم را دق دادم که البته تا این حد قابل قبول است.
*مجددا دنبال نیروی خدماتی هستیمَ، پوستمان کنده شده و دوتا نیروی خوب گیرمان نیامده، پسرک متولد 75 است، پدرش و برادرانش همه راننده ماشین سنگین هستند، میگم چرا با اونها کار نمیکنی، میگه نمیخوام، خیلی دستور میدن، میگم خوب اینجا که بیشتر دستور میدن، یعتی حاضری اینجا دستشویی بشوری امابا پدرت کار نکنی؟؟؟
آقا من تو دنیا از هر جنبنده ای غیر انسان میترسم، نخندید ولی وجود یک گنجشک یا کبوتر یا خروس همونقدر منرا میترسونه و سکته میده که یک شیر یا ببر میتونه منو بکشه. منطقه محل زندگیه ما به مقدار فراوان گربه و سگ داره، یکسالی طول کشیده تا من یاد بگیرم اگر سر کوچه گربه یا سگ بود، آسه آسهراه برم و فرار نکنم، کمی همزیستیه مسالمت آمیز پیدا کردیم، البته همه اینها به شرط ثابت بودنه اون یاروئه. یکساله که همسفر آموزش فشرده گذاشته که با دیدن سگ ندو، دنبالت میدوه، خوب من هم از ترس جانم گوش کردم تا امروز.
امروز صبح یک سگنامحترم پا به پای من از آن طرف پیاده رو می آمد، هی خودم را به آنراه زدم که نترس، الان میره، نرفت که نرفت، بعد از چند دقیقه به طرفم آمد، من هم مثلا خیلی آرام پا تند کردم ولی سگ بیشعور فکر کرد دارم و فرار میکنم و خلاصه سگ بدو، من بدو. باور نمیکنید چطوری خودم را وسط خیابان انداختم و در ماشین یک بیشعورتر از سگ را باز کردم و گفتم آقا برو. همزمان با بستن در ماشین آن سگ بیشعور اولیه هم به ماشین رسید، حالا تو چتین شرایطی، بین گیر کردن بین دو بیشعور، یکی سگ بیشعور، یکی آدم بیشعور چه باید کرد؟ من که هیچ غلطی نتوانستم بکتم، فقط آنقدر قیافه ام داغون بود که بیشعور دومی، بی خیال چرت گفتن بشود و چند متری دورتر از بیشعور اولی پیاده ام کند،باور مسکنید هنوز طپش قلب دارم،به نتظرتون ممکنه سگه نشانه گذاری کرده یاشه و فردا دنبالم بیاد دوباره؟ لباسم و عطرم را عوض کنم فایده دارع؟ اصلا چرا این سگ و‌گربه های محله ما میزایند آخه؟
*امروز مجبور شدم تو‌کارخانه یک پودر سبک را وزن کنم، از ساعت دو تا حالا هر لحظه یک عطسه زدم، یعنی دیگه میکروبی تو تنم نیست که تو هوا پخشش نکرده باشم، تازه یک بسته هم دستمال تمام کردم، یعنی خوب میشم؟
*امروزدکتر دهنم را آسفالت کرده، با غلتک هم از روش رد شده، یک لحظه خواستم ماگ روی میز را بر سرش بکوبم، نمیدانم چرا صحنه رضایت خواستن همسفر از آن پسر لوس جلوی چشمم آمد، بی خیال شدم.
سلام به روی ماهتون
یادتونه چند وقت پیشها عینک خریدم، یکی به من گفت برو از بیمه پول عینکت را بگیر، خوشحاااااال و خندان همسفر را فرستادم پول نازنینم را بگیره، بهش ندادن، گفتند فقط تو همون شهر که بیمه داره باید بره، خدا میدونه تو این بیابان تا اداره بیمه رفتن چه مکافاتیه، با سختی در بین راه از سرویس پیاده شدم تا اول صبح کارها را انجام بدهم و سریع برگردم کارخانه، اما از آنجاییکه تو این مملکت پول گرفتن به این راحتیها نیست، کارمند خوابالوی بیمه با دهان باز با خمیازه ای بزرگ فرمودند شماره حساب بانک رفاه، میگم نداره، میگه برو حساب بازکن، میگم آقا من یک دنیا کارت مزخرف از بانکهای مزخرف دارم، آخه یعنی چی هرکدومتون یک مدل کارت میخواهید.مگه مثلا دنیای الکترونیک نیست، مگه نمیشه به اون حساب پول ریخت، حالا چقدر میخواهید بدهید؟با کلی سوال و جواب در مورد دفعات چند م خرید عینک و سابقه بیمه و...میگه چهل تومان، عصبانی شدما، اینهمه خودم را علاف کردم، باید حساب هم باز کنم تازه برای چهل تومان، یعنی واقعا تو این مملکت به تعداد شرکتهایی که سروکار داری باید یک کارت بانک جدا داشته باشی....
*در فکر یک سورپرایزم برای همسفر، منتها چون تجربه ام کم است، اگر تجربه ای داشته باشید ممنون میشم.
من و همسفر تاکنون خاک پاک میهن را به دلایل مختلف که مهمترینش هم مالی است ترک نکردیم، بودجه کمی داشتیم برای سفر که به حول و قوه الهی هیچ کجای مملکت نتوانستیم برویم، با کمی تحقیق با تور زمینی ارمنستان آشنا شدم و از آنجاییکه باید همسفر را درکار انجام شده گذاشت، خودم باید همه چیزش را چک کنم تا مشکلی پیش نیاد، از راهنماییهایتان ممنون.
*به دلیل شناور شدن ماشین در آبهای سیلاب و خیس شدن هرچه در صندوقعقب بود، لب تاپ نازنینمان هم پررررررر، همسفر در آستانه سکته است.