مرمرانه

ما را ز شب وصل چه حاصل، که تو از ناز.... تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده است

مرمرانه

ما را ز شب وصل چه حاصل، که تو از ناز.... تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده است

سن آدم که بالا میره،روزهای تقویم توی یدو‌بدو کردن و‌زودتر گذشتن انگار مسابقه میگذارند، آنقدر تند تند باید ورقهای تقویم را رد کنی که اصلا نمیفهمی کی و‌چطور گذشت، الان هم که بله، اسفند زیبا،‌اسفند پر هیجان، پر از بدو بدوهای کاری و غیر کاری و شاید برای بعضیها مثل من پر از خاطره،تلخ و شیرین. یک جورایی مثل  یک کتاب نصفه نیمه خونده شده که اصلا نفهمیدی چرا خوندی، چرا نصفه نیمه رهاش کردی، اگر نمیخواستی بخونی و داستان را دوست نداشتی پس چرا گهگاه هی فلش بک میزنی و صفحات دوست داشتنیش را توی ذهنت مرور میکنی، اگر هم دوست داشتی پس چرا الان تو این حال و هوایی و  کتاب را تا ته نخوندی؟خودآزاری داری،آره؟از نوع بدخیمش.

*حال و‌هوای اسفند را دوست دارم، مثل خیلیها حتی از خود تعطیلات عید هم بیشتر دوست دارم.

*اسفندتون مبارک.

**یکی از راههای کاهش چیزی شبیه ترس، در ساعتهای شبانه و تنهایی، هی پست گذاشتن است،‌شما خیلی نوشته های نوشته شده در این شرایط را جدی نگیرید.

شنیدین میگن : ادب از که آموختی؟ از بی ادبان.

همسفر بیچاره به هر زبانی سعی کرد منرا توجیه کند خیلی دنبال سی. گار نباشم، فایده نداشت و بلاخره بی خیال شد.از آنجاییکه از پرتکرار ترین صحنه های فیلمهای امسال دیدن سیگار کشی  بی وقفه ملت  هنرپیشه بود و بازهم از انجاییکه نمیدانم کجا سنگی بوده که سرمن به ان بخورد، یک بلایی سرم اومده که حتی در نبود همسفر هم با وجود میل و اشتیاق فراوان برای حس کردن بوی دلنشینش، دستم به سمت بسته نمیرود و هی یاد حرکات چندش اور عزیزان smoker در فیلمها می افتم و نمیدانم چرا نمیخواهم چهره ای شبیه انها در خودم ببینم و خلاصه انگاری جدی جدی یک اتفاقی افتاده.

خلاصه که این بسته ناز نازیه آبی و سفید هی جلوی من عشوه می آید و نبودن همسفر هم هی درگوشم تکرار میکند مریم بکش که دیگه از این فرصتها کم پیش میاد، اما یک چیزی ته سرم میگه یادته...

خیلی خیلی سال قبل،یک چیزی بیشتر از بیست سال قبل،خواهرک  کلاسهای عروسک سازی میرفت،از همینها که پشمالو هستند و نازی نازی درست میکرد، فکر کنم اون موقعها این کلاسها خیلی مد شده بود. کار خواهرک خیلی خوب بود و تا جاییکه یادمه تا مدتها راه به راه برای ملت به عنوان هدیه از اون سگ هاو گربه ها و الاغها درست میکرد. یک بار مربیش  خواسته بود خودش یک الگوی خرگوش طراحی کنه،الگو را درست کرد، خرگوش را ساخت اما انگار خوشش نیامده بود، میگفت خرگوشه ناق الخلقه هست، انداختش کنار و دوباره کار کرد، سرنوشت خرگوشهای دیگه یادم نیست اما همون خرگوش داغون سفید و صورتی شد عشق من.13-14 ساله بودم، تو دوران رابطه درب و داغان مادرانه دخترانه، خرگوش شد سنگ صبور من، مثل مشنگها همه مزخرفات اون سالها را به اون میگفتم . قد خرگوشک حدود 40-50 سانتی متری میشه و عجیب خوش بغل بود و مثل یک نی نی میشد بغلش کرد و باهاش حرف زد. گذشت و گذشت، دانشگاه که قبول شدم یک مدتی فراموشش کرده بودم، انگار گم شده بود، اما یکبار مامانم پیداش کرد و بعد از اینکه تو لباسشویی انداختش برام فرستاد خوابگاه.تقریبا همه دوستانم هم میشتاختنش، خب دیدن  یک خرگوش پشمالو کنار بالش یک خانم دانشجو خیلی چیز عادی نبود. همه هم میدونستن خرگوشک چقدر عزیزه.

تو همه این سالها داشتمش،از سالهای قبل از ازدواج گرفته تا همین حالا. هربار که دلم نخواست با هییییییچ کسی حرف بزنم، داشتمش، هنوز هم جاش روی تخت هست و هنوز هم خوب گوش میده، هنوز هم گوشهای بلندش صورت خیس منرا پاک میکنه. یک زمانی تو رابطه داغون من و مادر جای مامان بغلش میکردم، بارها و بارها تو اوج کلافگی از همسفر به جای او بغلش کردم و خوب خیلی وقتها هم کوچولوی به دنیا نیامده ای شد که خیلی خوشگل تو بغل جا میگیره.در کمار همه نقشهاش همیشه و همیشه گوش شنوای خوبی بوده، بدون اینکه کلامی حرف بزنه.

*مامان هربار خرگوشک را میبینه ، شلخته خانمی میگه و ادامه میده، تو که این بچت را نمیشوری، اومدی خونه بیار بندازم تو لباسشویی، تمییز بشه.

*موقعهایی که دلم نمیخواد با همسفر حرف بزنم، غر میزنه و میگه واااای به حالت بری سراغ اون خرگوش، مگه من مردم میری اونو بغل میکنی؟

*خدا را شکر چون هنوز هم خیلی زشته، بهار خیلی دنبال به دست اوردنش نیست، تنها  کاری که با هم میکنیم، یک چیزی شبیه بالش بازیه که تو سروکله زدن همدیگه هست، منتها به جای بالش خرگوشک تو سروکلمون میخوره.

*خواهرک هنوز هم که دسترنج سالهای نوجوانیش را میبینه ، میگه: هیچ کدوم از اون عروسکهای خوشگل را نداریم، این بیریخت چطوری اینقدر عمر کرد.

**خرگوشکم از دوست داشتنیهای منه،دوست داشتم داستان داشتنش را با شما شریک بشم.

**کار کردن روز جمعه مزخرف هست، افسردگی می آورد شدید.

دوستان عزیز، کسی نحوه دسترسی به فرودگاه مهرآباد از کرج را میدونه، هرچی سرچ میکنم بیمورد جواب میده.

امروز بهترین روز تو چند ماه گذشته برای شنا را داشتم، خیلی خوب بود ، خودمو را با دلیل اینکه همسفرهم خانه  نیست خفه کردم و دو سانس موندم تو‌آب و البته داغون هم شدم.‌خونه که رسیدم یکسره افتادم تا مثلا بخوابم، آقا این مادر جان ما یک عادتی داره، دقیقا زمانیکه میدونه تایم خوابه،‌زنگ میزنه و‌میگه ااااا خواب بودی مامان جان؟ ببخشید خوب برو دوباره بخواب،  از همین مدل تلفننها امروز ظهر  دوبار زد و سردرد من که شروع شد، راه به راه دیگران هم زنگ زدند، در کنار مادرجان، یک عادتی هم  خواهر مادر جان بنده دارند، اینه که بدجوووووور پیله میکنه، شاید خیلیها مثل من باشند ودوست داشته باشند وقتی تنها هستند، تو خونه  خودشون باشند، به خصوص که خسته کار هم باشند و حوصله یک محیط پر بچه هم نداشته باشند، خاله جان زنگ زدو اصرار رو اصرار که چرا تعارف میکنی، عصر باید بیایی اینجا، شب نباید تنها بمونی و همین مکالمات این مدلی باعث شد بنده با یک دنیا سردرد  مجبور شوم بعد از ظهر به خانه خاله جان بروم و بین دوستان ایشان قرار بگیرم و هزار بار جواب بدهم که چرا بچه ندارم ، چرا همسرم نیست، چرا کاااااار میکنم، تازه دختر خاله جان هم یک خروار استفراغ روی بنده خالی کنند و یک عالمه هم بحث کنم که نمیخواهم شب منزل آنها بمانم و‌والا بلا قسم بخورم که بنده فردا شش صبح عازم کارخانه هستم، تازه در موقع خروج هم همسر خاله جان میبینه شبه و تاریکه، مثلا برای اینکه بنده را هوشیارتر کنه نسبت به حوادث، کلی در مورد زورگیریهای اخیر و مزاحمتها برای خانمها بگه و بنده را مثل چی چی بترساند وراهی کند. سکته کردم تا خود خونه، از بس هر ماشین وسط کوچه را به هوای زورگیر دیدم  و حتی توی پارکینگ هم  فکر میکردم نکنه کسی گوشه کنارهای پارکینگ پنهان شده باشد و..،خلاصه که شب گندی بود و الان هم هرچه میگردم قرص کوفتی پیدا نمیشود و نمیدانم درد دوری از همسفره یا درد سردرد یا درد فردا به کارخانه رفتن یا هر کوفت دیگری که همینجوری جیرینگ اشکهای بنده را راه انداخته، من به هفت جد و‌آبادم درود ویژه برسونم که بزارم همسفر دیگه بنده را تنها رها کند و این بازیها راه بیافتد.

نفسم گرفت، چقدر حرف زدم یکسره، آقا من نمیدونم چی گفتم، شما انشالا فهمیدین چی بود.

*امروز به خاطر شنا صبحانه نیمرو خوردم، ظهر به خاطر خواب آلودگی املت درست کردم، خاله جان به زور بنده را شام نگهداشتند و شام چی بود؟؟؟؟املت، مودبانه نیست ولی الان حس میکنم توانایی یک مرغ تخم گذار را دارم.

*آهنگ امشب پانیدا  را دوست دارم.

*همسایه عجیب غریبی که قبلنها در موردش گفته بودم، امشب با من وارد پارکینگ شد و فکر میکنم بداند که من امشب تنها هستم، فکر کنم نود درصد حال خرانه ام امشب به خاطر اوست.

*یک روزی در روزگاران بیخبری، عاشق آهنگ سرتو بزار رو شونه هام شدم، حفظش کرده بودم و قرارم این بود که روزی روزگاری درآینده، این آهنگ بشود لالایی من برای پسرم، چه خوب که این آهنگ‌امشب اجرا شد.