خانه پدری

سلام به روی ماهتون، شبتون بخیر باشه. امشب بعد از مدتها فرصت قدم زدنی پیش آمد و توی این هوای گررررم و وقت غروب ساعتی را توی کوچه پس کوچه های محله مان چرخیدیم، از گرمای هوا که بگذریم جایتان خالی.

آخر هفته را در خانه پدری گذراندم، دوست داشتم الان از آخر هفته ای که خوش گذشته بنویسم اما خوب..،

رابطه من و مادر عین عسل و خربزه ای است که با هم خورده شود، هردو میخواهیم تلاش کنیم اما برآیند تلاشمان صفر صفر است، مادر دقیقا مانند مادر کودکی چند ساله، هرچه خوراکی از روزهای کودکیم تا حالا دوست داشتم تهیه میکند، حتی هنوز سبزی خوردن که میخرد، تربچه بیشتر میخواهد به هوای سالهای خیلی قبل که من عاشق تربچه بودم در حالیکه الان دوست ندارم، هنوز هرچه دوست دارم میپزد، اما...اما، دهن منرا با آخرین توان سرویس میکند از یک طرف برسر سهل انگاری در مورد جسمش و بیماری لعنتیه دیابتش، انگاری به تمام مقدساتش سوگند خورده هرراهی میتواند برای بیشتر آسیب زدن به خودش پیدا کند و انجام بدهد، و از طرفی بر سر دید و بازدید و ملاقاتهای من با هرکه باید ببینم و او دوست ندارد و ...

روابطم با مادر تمام رمق و انرژیم را میگیرد و‌به هیچ کجا نمیرسد، حرف زدنش هم برایم آزاردهنده است، تکیه کلام لعنتیش هم که هربار جان مرا آتش میزند که:مادر نشدی که بفهمی....

از روابط خوبتان با مادرانتان که میگویید برای من افسانه است، من اصلا نمیفهمم اینکه‌آدم دردی داشته باشد و به مادرش بگوید و بعدا آن درد چکشی نشود بر روح و روانش یعنی چی، بگذریم، داستان قدیمیه تکراریست که بازگو کردنش فقط حال آدم را خرابتر میکند و...

*در خانه پدری، آموزش دوچرخه سواری داشتم برای بهار، فکر کنید خاله ای که دوتا از بدترین زمین خوردنهای زندگیش  به خاطر از روی دوچرخه افتادن  باشد چه آموزشی هم میتواند بدهد، دوبار، دقیقا دوبار با آن هیکل تپلیش و با دوچرخه از روی پایم رد شده و الان پای نازنینم سیاه و کبود شده است. یک شب هم که در کنارم خوابیده، تا قبل از خوابیدن چیزی حدود ده مرتبه و بعد از خوابیدن و در نیمه شب دو مرتبه و صبح زود در میان خواب و بیداری دوبار از من لالایی ترکی(همان که عمو در وبش گذاشت) خواسته و عملا خاله را به غلط کردن انداخته از بس گه از دیگران نق شنیده:آخه این چیه به این بچه یاد دادی؟بزار بخوابیم.

**بسیاری از رفتارهای خاص دکتر را به سن و سالش ربط میدادیم، پسرش که پا به عرصه ظهور گذاشت، فهمیدیم، جنونشان نه به دلیل افزایش سن، بلکه یک ژن درون خانوادگیست، من نمیدانم کارخانه هایی هم که من به دنبالشان هستم این روزها چه مرگشان شده که همههههه کار ۱۲ ساعته پیشنهاد میدهند، میدانم کم می آورم اما میترسم برغی فرار از دکتر، خودم را از چاله به چاه بیاندازم، به هرحال شدیدا امیدوارم که کار خوبی پیدا خواهم کرد، بله.