سلام به روی ماهتون
احوال شما؟خوبین؟
من خوبم، تجربه جابجایی تو شرایط قرنطینه، تو خونه موندن تو هوای محشر بارونی، شدیدا درگیر کارخونه بودن تو روزهای تعطیلی و حضور از میانه تعطیلات تو کارخونه، تجربه های خاص و متفاوتی بوده که داشتم.
باور میکنید چندتا شرکت خدماتی و آشنا زنگ زدم برای نظافت خونه جدید و نیومدند؟باربری هم مشکل داشتیم ، سخت بود اما گذشت، بلاخره کم کم داریم تو منزل جدید جا می افتیم.بسیار بسیار دوستش داریم (خونه قبلی هم دوست داشتم بسیار)،کلا باید اول عاشش خونه بشم، بعد بریم سراغش، از همه فوق العاده تر هم منظره پشت پنجره های بزرگش هست.یک خونه ویلایی متروکه و سرسبز، کوههای فوق العاده. ایشالا که حالا حالاها عزبزان سازنده نیان سراغش که بشه یک آپارتمان زشت.
تو شلوغیهای این روزها، نیما هم توی دست و پامون میچرخه و بزرگ میشه، بزرگی خونه را دوست داره و پنگوئن وار توی سالن میچرخه و با گوشه کنار خونه آشنا میشه.
از لوس بازیهای مادرانه ام بگم؟
من شعار زیاد میدم و اصولا وقتی تو ماجرایی مشابه می افتم گند میزنم، از جمله شعارهای قبلترها اصرار برای جدا کردن اتاق بچه ها بود. تو منزل جدید فرصت جدا کردن اتاق نیما پیش اومده و مگر میتوانم؟ خرید baby monitor توی برنامه هست اما از تصور بیدار شدن شبانه جوجه و نبودنم بالای سرش، قلبم می پوکد. فعلا که پایین تختش میخوابم تا اونکه نه، بلکه خودم بتوانم از اتاقش جدا شوم.
روزهای متفاوتی میگذرد، به قول عزیزی، عجیبان غریبان میگذرد، الهی که با کمترین تنش، آسیب باشد. الهی که بهترینها برایمان در پَسَش باشد.زندگیمان که کوتاه نمیاد از چلوندن ما، خودمان باهاش کنار بیاییم و راحتترش کنیم ایکاش.
هوای محشر بهار نوش جانتان، حتی ازپشت پنجره و چهاردیواری منزل.
سلام
صبح زیبای اول فرودین، در حالیکه هنوز زمین چرخش خودش را کامل نکرده و نفسهای کوتاهی از ۹۸ مونده مبارتون باشه.
خیلی کم پیش دقایقی قبل از تحویل سال، فرصت خلوت با خودم داشته باشم و امسال مثل خیلی از اولینهای دیگه که پیش اومده، این هم اتفاق اقتاد و عجب دلنشین است. مرور سال گذشته و امید به روزهای در پیش رو.
هرجور حساب کنم نه زبانم نه دلم میتواند لحظه لی بگوید، سال ۹۸ بروی و برنگردی و ...
مثل همه سالهای دیگه، مثل همه زندکی، پر بوده از لحظات تلخ و شیرین و اعتراف میکنم خیلی دلچسبوارانه بخش شیرینش برای من پررنگتر بوده. زیباترین هدیه زندگیمون پا به آشیانه ما گذشت و همین کافیست تا ابد ۹۸ در ذهنم پررنگ و خوشرنگ شود. آنقدر با آمدن پسرکم‌اولینهای زیبا برایم پیش اومده که هرچقدر چشم ببندم و شکر گزار باشم کم هست.
دیروز ایمیلی داشتم از یکی از همکاراهای بلاد‌هیتلر، خیلی با مزه در مورد کار حرف زده و در انتها اشاره به کرونا و وضعیت ایران و آرزوی سلامتی برایم کرده بود. کرونای نازنین که نه تنها امسال مهمون خونه های ایران شده ، بلکه مهمون همه دنیا شده و بازی عجیب و غریبی با همه شروع کرده. از تلخیهایش همه گفتند، اجازه بدید من از حس خوبم به این ویروس کوچولوی شیطونک بگم.
حس عجیبی است که گرفتاری تا این حد جهانی و همگانی باشد، یک جورایی همه شبیه هم گرفتار شدند و مصداق بارز عزای عمومی عروسی هست. جایی مثل ایران مریم مشنگی به خاطر به هم خوردن سفر خانوادگی که چند ماه برنامه ریزی کرده بود ضد حال میخورد و غمگین میشود و مجبور است برای خواهرزاده های کوچولویش توضیح بدهد گاهی زندگی طبق برنامه های ما پیش نمی رود، جایی دیگر، خبر از احتمال جابجایی هزاران برنامه سالیانه و ورزشی و کنسرت و ... میشود.
برای اولینبار در زندگی متاهلی، در منزل خودمان هفت سین چیده ام و چقدر این همزمانی با وجود نیما را دوست دارم.
فکرش را بکنید، تا یک ماه پیش مقرمات سفر میچیدم و چنان برنامه ها به هم‌پیچید و متفاوت شد که الان در شگفت انگیزترین شکل ممکن در حال اسباب کشی هستم. ۹۸ چیزی زیباتر از این میتوانست برایم رو کند؟ در حال حاضر تنها کنج مرتب خانه تا قبل از بیدار شدن نیما، میز هفت سین است و گوشه گوشه خانه چیزی شبیه انفجار رخ داده.
برای اولینبار در زنگدگی سبزه ساخته ام و خیلی دلنشین زیبا شده.
برای اولینبار در زندگی اولین روز سال نو، سبزی پلو و ماهی آماده خواهم کرد و از طعمش البته بعدتر میگم.
روز و روزگارتون بهاری باشه، تن عزیزانتون سالم باشه و لبهاتون خندون.