سلام به روی ماهتون

شبتون خوش باشه الهی. یک عدد مریم منجمد و لوپرشر در خدمت شماست، اقا چند روزه فشار من به ۹ نمیرسه که نمیرسه، بیچاره شدم از حس سرگیجه. این از نق نق اول کار.

با هوا کیف میکنید؟ یعنی میشه که تابستان دیرتر بیاد؟ میشه که باران بیشتر بیاد؟ میشه هرروز صبح با لرزش و سرما تا پای سرویس رفت؟ الهی که بشود، سردتونه؟ خوب لباس گرم بپوشید.

جانم برایتان بگوید روزگاری میگذرانیم که در آن سگ میزند و گربه میرقصد، من هم دور از هردوتاشون ایستادم و دنگ و دنگ دست میزنم. چند روزی بود که میخواستم بنویسم یعنی دقیقا از چهارشنبه شب ، تو مطب مشاوره ، زمانیکه مشاور با صراحت بهم گفت: شما بسیار خودخواهی و فعلا صلاحیت پذیرش فرزند نداری و من با تمام وجودم میجنگیدم که اشکهای پشت چشمم پایین نریزند و تو دلم به خودم قول اینجا را میدادم و قول میدادم که بیایم اینجا و همه هوار هوارهایم را بکنم ، میخواستم بیایم و بنویسم، اما راستش چندباری که اومدم، دستم به نوشتن نرسید.  گیج و گیجم و هربار انگار که تازه از شوک درمیام، میرم تو بغل همسفر و بعد از یک عالم فین فین فراوان(خداوند متعال از هرچی کم گذاشته، از بارش چشمان من کم نگذاشته) حرف میزنم، حرف میزنم، انقدر میگم تا شاید ذهنم آروم بگیره.

میدونید تمام راههای من برای رسیدن به فرزند، از مسیر گذشتن من از تمام رویاها و فانتزیهای زنانه ام میگذره،به هر طرف میچرخم، اول میخواهند خودم را، خود کاملم را کنار بگذارم، بعد شاید، ممکن است، احتمال دارد به چیزی برسم، بامزه است نه؟ این چند روز به هرچه مادر در خیابان دیده ام خیره شدم، به مامانی پشت ماشینی با مدل بالا و دو قلوهای روی صندلی عقب، مامانی که کالسکه کوچولویش را تو پیاده رو هل میده، مامانی با سه تا پسر که بزرگترینش را با صدای بلند توی مترو بیشعور صدا کرد، مامانی که دستش دور گردن دختر نوجوانش بود و با هم قهقهه میزدند و قدم میزدند، مامانی با نوزاد خوابش سر چهارراه و ظرف اسفندش.برام سوال شده، همه این مامانها ،قبل از مادر شدن، بررسی صلاحیت شدند؟ تست شدند، غربال شدند، همه امتحان شدند و قبول شدند و حالا که نوبت من هست، هرکجا میروم، هرکجا حرف میزنم، اولین قدم میشود خانه نشینی من و بررسی صلاحیت روانی من و هزار تست مزخرف دیگه.

یک جاهایی از وجودم درد میکنه، بدجور هم درد میکنه، کارم شده لیس زدن زخمهای دردناکم، تا بلاخره ببینم تا کجا میکشم. بامزه هست نه؟

*پنجره توی مطب رو به کوه های البرز باز میشد، نزدیک غروب بود و خنکی هوا و زیبایی فضا عجیب نشانه های گمراه کننده به من نشان میداد، آنقدر در زمان انتظار حال دلم خوب بود، که بی برو برگرد انتظار جمله هایی شیرینتر از آنچه شنیدم داشتم، گاهی عجیب و احمقانه به دلم دل خوشی میدهم.

*یک دست گل میخک صورتی روی میز گوشه کنار خونه قرار گرفته، هربار که نگاهم بهش می افته، تمام سلولهای حسیم از زیباییش به کار می افته و بارها و بارها از ذهنم میگذره که زندگی هنوز خوشگلیهاشو داره

سلام

شبتون خوش باشه الهی

هفته قبل که هنوز تو جو تعطیلات بودم و قرو فرهای مهمونی دادن، در اقدانی بس نابخردانه هوس دعوت کردن تعدادی از دوستان قدیم به سرم زد. میدونستم وقتم کمه ولی با وعده کم کم انجام دادن کارها در طول شبهای هفته به خودم دلداری دادم. جایتان نه چندان خالی ، از اول هفته تا فردا شب که چهارشنبه شب خواهد بود تنها امشب را در خانه بودم و نمیدانید چند بار ذکر غلط کردم غلط کردم بر لبانم جاری شد. حالا فکر نکنید خبریه و سی چهل نفر مهمان دارم، نخیر، از این خبرها نیست، سر و ته مهمانهایم چهار نفر هستند ولی خوب چه کنم، ذاتم برای مهمانداری ناجوانمردانه تنبل هست. کلا مدل من برای مهمانداری ایطوریه که قطعا باید از چند هفته قبل بدانم که قرار است در فلان تاریخ میزبان چند نفر باشم(خون مهمان ناگهانی پای خودش هست)، حتما باید بعد از مهمانی فرصت استراحت کافی داشته باشم، باید دقیقا بدونم چی قراره بپزم و تو چی قراره غذا را سرو کنم و خلاصه که در زمینه مهمانداری مریم گند اخلاقی هستم.  (همه این نق نقها با در نظر گرفتن حضور پررنگ همسفر  میباشدها، نشان به آن نشان که در تمام این سالهاییی که الحمدلله مثل چی هم زیاد میشود، من حتی یکبار هم برنج نپختم، گناهش هم پای همسفر، به قول پدر جان، این مرد عجیب و غریب منرا تنبل کرده است و البته پر توقع).

*یکی از تفاهمهای اخلاقی من و همسفر که سالها به خاطرش مسخره شدیم و از عالم آدم حرف خوردیم، تمایل به وطن نشینی و عدم تمایل به مهاجرت بوده است. تقریبا کسی از دوستان سالهای دانشگاه ما دیگر ایران نیست و بی خیال شدن فرصتهای متعدد  برای اقامت آنطرفی تیر خلاصی بود بر تایید سلامت روح و روان ما از دید بسیاری از عزیزان. اینکه چرا ما اینگونه هستیم و آنگونه مثل دیگر دوستان عاقلمان نرفتیم و اینقدر کم عقلانه  همه فرصتهایی که خیلیها برایش له له میزنند، ابلهانه بی خیال میشویم، دلایل بسیار دارد که نه من نصف شبی حس و حال تایپش را دارم، نه شما قطعا حوصله بحثش را. همه اینها را گفتم که بگویم، هنوز هردو میخواهیم اینجا باشیم، ایران باشیم، هنوز هم خاطرات تلخ ما خداحافظیهای هر روزه هست با آنها که چیزی در مغز دارند و توانی در بدن و میروند که نجات پیدا کنند، شاید که آنجاها روزگار مهربانتری باشد، میشود که بگذارید، اینجا کمی، فقط کمی جای زندگی باشد، میشود که بگذارید اگر کسی به خواست خودش خواست که اینجا بماند انگ دیوانگی نخورد؟ یک جایی از قلبم درد میند، بد درد میکند از این دیوانستانی که میخواستند ایرانستان نشود.

*ذهن آشفته و سر در گم ، معلوم است که سر و ته پستش هیچ ربطی به هم ندارد.

شبتون خوش

سلام

شبتون خوش باشه الهی

جمعه شبی است امشب. با اجازه شما روز کاری تو خونه ما از فردا شروع میشه و حتما درک میکنید که چقدررررر  شب باحالیه امشب. خواب نمونیم صلوات. آنقدر این چند وقت تا نیمه شب بیدار بودیم و نزدیک ظهر بیدار شدیم که خدا وکیلی هیچ جوری نمیتونم تصور کنم قراره فردا ۶ صبح بیدار بشیم.

روزهای عید ما تقریبا تمام وقت در خدمت خانواده ها گذشت. غیر از این دو سه روز آخر هفته که به زور به خانه خودمان آمدیم، تمام روزهای دیگر را از این سر به آنسر مملکت رفتیم و هی به این مادر سلام و علیک کردیم و هی به آن یکی مادر. خوب  بود و گذشت.

*ماجراهای من و رنگ مو را که برایتان گفتم، هربار موقع رنگ میمیرم از استرس که وای چه شود و رنگ موی الانم که خیلی خوب است و آخه چرا میخوام موهامو و رنگ کنم و از این جور جفنگیات، امسال با هزار سلام و صلوات و دلشوره تصمیم گرفته بودم که شرابی(والا من دلیل این نامگذاری را نمیدونم، شراب.هایی که ما دیدیم این رنگها نبود) رنگ کنم. روح و روان خودم و آرایشگر را سرویس کردم تا رنگ کاری انجام شود، تعریف از خود نباشد، همسفر و همه گفتند که بسیار این رنگ به صورتم نشسته و به به گفتند و این دل من قیلی بیلی رفت از این تعریفها. چشمتان روز بد نبیند، مادربزرگ جان بنده که بازهم یادم نیست آیا ذکر خیرش را اینجا گفته ام یا نه (خلاصه میگویم  ،دیکتاتور و تلخ زبانی است ایشان) در یک مهمانی رسمی، جلوی یک مشت غریبه، خیلی خوشگل مرا صدا کرد و گفت: وا مریم، این همه رنگ تو دنیاست، تو چرا موهاتو سرخ کردی؟ خدا به سر شاهده رنگ موهایم سرخ نیست،خیلی هم تیره هست، اصلا من با موی روشن مشکلات فراوان دارم، حیثیت برایم نگذاشت. فکر کنید روح و روان من چه شد که پدر از آن روز هی میگوید بابا چقدر امسال قشنگ شدی!!!

*این دل من امسال پر پر زد برای دیدن کلاه قرمزی و پایتخت. اگر شما موهای سرخ مرا دیدید من هم این دوتا را دیدم. انشالا زندگی که آدمیزادی شد، سراغشان میروم.

*از قشنگیهای نوروز کنار رفتن لب تاپ همسفر هست. عشق کردم در این روزهای بدون پروژه.

*صد بار در این تعطیلات قصد نوشتن داشتم ، صدبار به دلایل بسیار تنبلانه ننوشتم، به جایش همه آن صدبار را در ذهنم نوشتم به این امید که شما ذهن خوانی مرمرانه داشته باشید.

*چندین تصمیم مهم برای امسال داریم، حال خوب و انرژی مثبت شما را نیازمندم، دعا کنید بدون سرویس کردن همسفر و جان به لب کردنش، امسال بگذرد.

*شبتون خوش.

میشود که امشب صبح نشود آیا؟؟؟

سلام

صبح زود زدیم به دل جاده، مادرک تماس گرفته بود که حتما بروی زیارت، نتونستم دروغ بگم بهش، گفتم مامان جان هرکاری میکنم راه دلم سمت اونجا نمیره. ناراحت شده و اصرار داره و من هم هی جوابهای خودمو میدم و توضیح میدم و ‌...

دیشب رویا و کابوس داشتم با هم. حسهای خواب گاهی اونقدر اثر گذاره که دلت نمیخواد به هیچ کسی بگی و الان با خواب پشت لب مونده اومدم اینجا که باز بیرون از اینجا حرف نزنم و محکوم به زن احساساتی نشوم  و بحثهای تکراری نشنوم .

* لحظه خروج از شهر دلم نیامد که روی پل آخر توقف نکنم و به یاد اونها که میخواهنش نگاهی نیندازم.

خدا وکیلی عاقبت شبی که یک طرف میزت یک جعبه نون خامه ای تپلی باشه و یک طرف دیگه میز یک جعبه باقلوای محشره نمیدونم کجایی باشه، چی میشه؟ خفه شدم، ترکیدم، فکر کنم همین امشب ده کیلو اضافه شدم . به هر ورودی دهانم التماس کردم بی خیال کالری شود و اصلا جذب زدنم نشود و بیشتر از این مرا شرمنده ورودیات بدنم نکند.