بعد از مدتها استرس و تحمل شرایط نامناسب کارم، بلاخره با خودم کنار آمدم و قرارداد جدید را امضاء نکردم، از الان تا یک هفته دیگر، یعنی تا پایان شهریور من نیروی این شرکت هستم و بعدش خلااااااص. همچنان دنبال کار هستم و امیدوارم یک کار مناسب پیدا کنم، این قول من به خودم هست.
از تواناییهای عجیب غریبی که آدمیزاد پیدا میکنه، یکیش اینه که همزمان با چهار نفر با دو نرم افزار چت کنه،
همسر برادرک از آنجا، دوست عزیزی از یزد، دوست جدیدی از شهر ری و دوست دیگری از مشهد، موضوع صحبتم با هرکدام هم متفاوت و در زمینه ای جداگانه بود، شدیدا هم باید مواظب میبودم که پیغام اشتباهی برای دیگری نفرستم(سابقه منرا که میدانید، ید طولانی پر ارسال پیغام اشتباهی دارم)آخه با بعضیهایشان شدیدا رودربایستی دارم و بعضی دیگر بسیار صمیمانه، تازه این وسط مثل سادیسمی ها توی اینستا هم عکس میگذارم(همان عکسها که اینجا گذاشتنش سخته)، وبلاگ هم میخوانم، خودم هم در کف این همه هندوانه که با یک دست بلند کردم ماندم.
*مثل همیشه مشتاق انرژیهای مثبتتون هستم، ممنون از دلگرمیهای بودنتون.
بلاخره سلام
الهی بگردم،این خانه من مثل اون یکی خانه حسابی خاک گرفته، انشالا عمری باقی بود، بعد از اینجا دستی هم به سر و روی آن خانه بکشم.
دوستان من هنووووووز در حال و هوای مرخصی هستم و باید بگم دور از جان عزیزم به غلط کردن افتادم که یک هفته رفتم مرخصی، آنهم گوشی خاموش، آنقدر گند زدند و خرابکاری کردند که بنده حالا حالاها باید مشغول تعمیر و رفع و رجوع خرابیها باشم، خلاصه که کار بعد از سفر مثل زهرمار است.
و اما سفر من:
ادامه مطلب ...
دوست داشتم امشب از سفر مینوشتم، اما اخبار مهاجران سوریه مهلت نداد، دوست داشتین این مقاله را بخونید.
بر آنکسی که پامیشه با چند جوون میره رستوران، اونوقت راننده های اون شهر نیمه شب با سرعت چند صد کیلومتر میارنش هتل و آن جوانها هم تا میتونند راننده را تشویق میکنند، صلوات. تنم داره هنوز میلرزه از رانندگی این مردک، همه جای دنیا دیوونه پیدا میشه.
*فردا در راه برگشت خواهم بود، جایی خوانده بودم جاده چالوس در مقابل جاده ارمنستان به ایران همانند اتوبان همت است، والا راست گفته، من تایید میکنم. دعا کنید سالم برگردیم امشالا.