#نیما

سلام

شبتون خوش باشه الهی

من خوبم، شکر خدا به لطف شرایط شرکت که عجیب و غریب همت کرده وجود آدم را سرویس کند، اوقات فراغت زیادی ندارم که ذهنم مجال پرواز پیدا کنه، وگرنه نمیدونم چی به سرم می آمد.

لحظه ای که فرصتی پیش میاد و چشم روی هم میبندم همه چیز از همه طرف هجوم میاره.

با خودم شرط کرده ام که لوس بازی و نُنُر بازی نداریم، دیدن و خرید کردن و خیال پردازی هم نداریم ، اشک و آه و ای وای اگر نشود هم نداریم، حتی اسم هم نمی خواستم داشته باشد، آنقدر توی گفتگوهایم با همسفر گفتم پسره( دقیقا با همین ادبیات و ه آخر) که کلافه شد و گفت این چه مدل صدا کردن است، مگه راستین دوست نداری، وقتی میخوای َاَزَش حرف بزنی بگو راستین، دلم نیامد، راستین زمانی معنی داشت که رستگاری هم به دنبالش باشد و جان خودم در جانشان باشد. قبول نکردم و گفت اسمی بزار، مثلا نیما و اینطور شد که نیما، نیما شد.

نمیدونم روزهای دیگه ای هم بوده که اینقدر شک کنم به تصمیمم، اینقدر نخواهم که ادامه دهم، بخواهم که بی خیال همه چیز شوم و بروم جایی که دست احدی بهم نرسه و گم بشم؟

حسم به فرزندخواندگی آنقدر تلخ و بد بود و هست  که خودم را هم شوکه می کنه، صادقانه بگم که انگار لباس تنگ و بدقواره ای است که به جای لباس خودم به زور تنم میکنند ، انگار که قشنگترین اسباب بازیت را گرفته اند و عروسک شکسته همسایه که در کوچه انداخته اند گذاشتند در بغلت و میگویند با همین مشغول باش.انگار خیانت است به تمام رویاهایی که در ذهنت مادرانه ساخته بودی و حالا داری پاکشان میکنی، خیانت به تمام حسرتی که داشتی به تمام لحظه لحظه های بارداری که تو نچشیدی. میدانید باید زن باشی، سالها وجودش را در خودت تصور کرده باشی، رویا بافته باشی و نرسیده باشی، باید دقیقا مریم باشید تا بفهمید چه حالی دارم از این جدی شدن ماجرا که دقیقا هم‌معنی میشود با خداحافظی از تمام خیال بافیهایم. به همه اینها اضافه کنید که باید بخندم، باید نشان بدهم که راضیم، که نشان بدهم همه چیز روبراه است.

* تلخ تلخ که میشم، از زمین و زمان که شاکی میشم، خداحافظی با راستینم که حقیقیتر میشه، یک جفت چشم معصوم سیاه ته ذهنم پررنگ میشه، یک جفت چشم که سفت و سخت خیره به منه و هیپنوتیزمم میکنه، میدونم نگاه نیماست که میخواد نرمم کنه.