سلام
حال و احوال جمعه شبتون خیر باشه الهی.
نمی‌دونم ماه اسفند را چطور میگذرونید ولی من دلم میخواد لحظه لحظه اش را با تمام وجود حس کنم ، لمس کنم و‌بغل کنم ، از بس که حالم خوب هست و حسم سبک، نه اینکه همه چیز خوب باشه، نه اینکه اوضاع ناجوانمردانه کار روبراه باشه ، استرس کم باشه، همه چیز محکم برقرار هست ، فقط یک حس انتظار شیرین توی ذهنم هست که حتی از خود بهار و خود لحظه رسیدن دلچسبتر هست.
با برادرم گپ میزنم، تلاش میکنم از تمام آنچه دوست دارد، چه‌خودش چه‌همسرش، همراه داشته باشیم. نگران وزن بار هستم اما خودم را آرام میکنم ، تا ۹۰کیلو خیلی جا داری.
برادر تماس گرفت و گفت تعدادی کتاب لازم دارد، میتوانم ببرم؟ساده لوحانه فکر کردم نهایتا چهار پنج کتاب مبخواهد، لینک سفارش را که فرستاد، پرداخت که کردم ، فکر کردم اشتباه میبینم، لامصب ۵۴کتاب سفارش داده. تعدادی را همراه دوستی فرستادیم ، باقی مانده حدود سی کیلو وزن دارد و به زیبایی یک سوم بار همراه را پر میکند.گشته ام ظرف مناسب برای حمل زولبیا بامیه تهیه کنم، از آن سخت‌تر ظرف مناسب برای بردن نان خامه ای است، نخندید به مشنگی من، برادر و همسرش هردو عاشق نان. خامه ای هستند و تصور دیدن لبخندشان از دیدن این خوشمزه، سختی هر کاری را برایم آسان میکند. پدر زنگ میزند، از حمل کتابها و خرید آنها شاکی است (هنوز هم نه فکر منرا ذره ای قبول دارد نه فکر برادرم و سیستم زندگیمان را).
مادرکم تماس می‌گیرد ، هربار میپرسد چقدر جا داری، میگم مامان هنوز نمی‌دونم ، فقط وزن کتابها را میدونم، سفارش می‌کنه مامان جان لباس زیاد برندار، یک ظرف سمنو که این روزها تازه پخت شده،گز پسته که همسر بردار میپسندد، سوهان گل که مورد علاقه برادر هست، پفک چبتوز موتوری و کلوچه گردویی که دوستان برادر دوست دارند و ...
اسفندماه قشنگ بود، قشنگتر میشه با فکر و خیال دیدن برادر و جوجه کوچولویش.
برای بچه های تمام دوستانم که به خیر روزگار الان همه آنطرف هستند و قرار بر دیدار داریم، کتاب فارسی تهیه کردم، مشنگانه دلم میخواد بچه هایشان که بیشتر به زبان آلمانی و انگلیسی گفتگو میکنند، کتاب فارسی هم داشته باشند ، بیشتر از دو ساعت در کتاب فروشی میچرخم، دونه دونه کتابها را نگاه میکنم، مبادا نکته بدی داشته باشه. به خانه که میریم، بیشترشان را می‌خوانم ، تقریبا راضی کننده هستند.
یخ‌همسفر کمی شکسته، در مورد سفر گفتگو میکند ، هرچند یک‌چیزی هنوز ته دلم آلارم هشدار میده اما سعی میکنم توجه نکنم، نقشه راه سفرهای داخلی را به نیما نشان میدهم، شهرها را که اسم میبرم ، می‌پرسه ، پس کی قطب جنوب میریم؟؟؟
تلاش کرده ام خواهرم حتما برنامه سفر برای بچه ها بگذارد ، به اصفهان راضیش کردم ، برای بچه هایش لیست دیدنیهای اصفهان می‌فرستم، رستورانهای زیبای اصفهان را معرفی میکنم، تاکید میکنم اگر خودشان با دست خط خودشان لیست سوغاتی ندهند، هیچ.چیز نمیخرم برایشان، دلم نمی‌خواد از نبودن ما در عید ، ناراحت باشند، دلم نمی‌خواد ذره ای فکر کنند چرا آنها فرصت سفر به منزل دایی را ندارند.اولویتهای زندگی خواهرکم و همسرش با من و خانواده ام خیلی متفاوت هست، اما بچه‌ها که نمی دانند. ذوق اصفهان را در دلشان پررنگ میکنم و باز فکر می‌رود پیش دلتنگی خودم و حال و احوال سردرگمم.
ورژن موی کوتاهم جلوی آینه هنوز برایم غریبه هست ، اصلا یادم نمیاد آخرین بار کی موی کوتاه داشته ام، به چشمهای مریم درون آینه که نگاه میکنم ، مطلقا خودم را نمیشناسم، دستهایم جای بافت خیالی که تا روی سینه ام امده لمس میکند و دلم میخواد که از زبانم بگذرد که خدا لعنت کند باعث و بانیش را اما لحظه آخر کلامم را و آرزوی دلم را قورت میدهم. توی ذهنم تکرار میکنم ، در ذهنم یاد لحظه ای می افتم که عزیزی به مویم قسم خورد، خودم را آرام میکنم که ، من که از مویم گذشتم، از هر چیز دیگری حتما مبگذرم، باز تکرار میکنم و باز تکرار، انگار که این تکرار به قلبم قدرت رها کردن میده.
نیمه شبتون خوش
سلام
مادر-پسری خونده موندیم، مادر از شدت سرگیجه و فشار پایین و تهوع و گلودرد و ... و پسر به دلیل سرفه بی امان و تب و آبریزش.
دلیل خونه موندنمون خیلی قشنگ نیست ولی خال و هوای عجیبی داره این خلوت دونفره.
انشالا که به خیر بگذره و بتونیم با هم کنار بیاییم.
سلام
نمی‌دونم بعد از چند وقت، فرصتی پیش اومده تا چند دقیقه روی تخت خوابم دراز بکشم و بدون هیچ کاری خیره به پنجره بزرگ اتاق بشم، برف نم نم می باره و تقریبا تمام درخت‌هایی که میتونم از پشت پنجره ببینم سفید پوش شدند. اگر از صدای پدر و پسر که از طبق پایین میاد فاکتور بگیریم ، تنها چیزی که می‌شنوم صدای بارش نرم برف هست، یک‌جور عجیبی آرام بخشه و آدم را ریلکس می‌کنه.
دو سه روزی هست که گرفتار آنفولانزا شدم، البته امسال تا الان خدا را شکر درگیر بیماری نشده بودم و فکر میکنم استفاده از واکسن بی تاثیر نبوده، اما بلاخره گرفتار شدم ،هرچند که خیلی شدید نیست ولی خوب بی حالی داره.
چمدانها را کنار اتاق مهمان گذاشتم ، یواش یواش مقدمات سفر را آماده میکنم، چک لیستم تکمیل میشه، با برادر و دوستانش برنامه میریزیم، نمیدانم چطور پیش می‌ره فقط فعلا از لحظه لحظه اسفند لذت میبرم.
موهایم را خیلی دوست داشتم، به ویژه وقتی یک طرف می یافتم و از یک طرف آویزان میشد. امسال روزهای سخت زیاد گذروندم ، شخصی و کاری به یک جاهایی جدی جدی کم آوردم ، یک قراری با خودم داشتم، برای گذشتن از هرآنچه امسال آزارم داده بود، برای گذشتن از هرکسی که برایش مهم نبود چه بر سرم می اورد، از عزیزترین دلبستگی شخصی خودم گذاشتم که تا یادم بماند از دیگران و چیزهای دیگر هم میشود گذشت، لحظه ای که زیر دست آرایشگر ، خط برش را نشان دادم، وقتی پرسید مطمینی، انکار که تمام تلخی امسال برای ثانیه ای از ذهنم گذشت و مطمئن شدم. نمیدانم چند سال دیگه بافتن موهام ممکن میشه، نمی‌دونم اصلا فرصتی برام میمونه که موهای بافته ام را ببینم یا نه، اما یک چیز را میدونم ، فرصت آزردنم را به دیگران نمیدهم.