اسفند دونه دونه

سلام

با چشمهایی نیمه‌ خوابالو توی سرویس. به طرف کارخونه میرم، هوا نیمه ابری هست و علاقم به این هوا نمی‌گذاره پلکها کامل بسته بشن و آخرین چرت را بزنم. خیلی تلاش میکنم حس و حالم به اسفند برگرده، دلم میخواد پسرک تفاوت روزها را حس کنه اما اخبار ریز و درشت نمیگذاره خیلی موفق باشم، هرچند که تلاشم ادامه داره، هرروز تو گوش پسرک میخونم پاشو مامان ، اسفند را بو بکش.

تازه با تلخی نگاه پیروز کنار اومده بودم(عمق چشمهایش مثل چشمهای نیماست)که‌خواهرکم گریان تماس گرفت ، نزدیک یک ماه بود که علی رغم تهدیدهای مدرسه مبنی بر الزام حضور دانش آموزان ،اجازه نداده بود دخترها به مدرسه بروند و دقیقا بعد از کلی کلنجار رفتن و پیدا کردن راه حلهای بیخود مثل دم در نشستن خودش تا پایان ساعت مدرسه، روز دوم حضور بچه ها، مدرسه سمی شد. بچه ها آلوده نشدند اما آنقدر جیغ زده بودند و ترسیده بودند که جبران کم کاری سم بشود. راستش یک موقعهایی جدی جدی کم میارم، خیره به آینه به خودم میگم این حجم غم و ترس و استرس اسمش زندگیه؟ نکنه قراره سهم  خاطرات کودکی این فرشته ها بشه کرونا، بشه ترس، بشه فقرو ...

با دخترکهای خوا هرکم برنامه ریزی سفر میکنیم، خیال‌بافی میکنیم، نقشه راه را بارها برایشان توضیح دادم شاید کمرنگ بشه حس بد مدرسه نرفتن، حس بد تجربه بوی بد، حس بد ترسیدن.

*پسرکم را به پارک بردم، با پسرکی هم سن و سالش دوست شد و صدایش میکرد دوستم. هردو روی تاب بودند، خیلی جدی برگشت سمت دوست و پرسید:ببخشید دوستم ، شما خونتون کجاست؟ دوستش گیج نگاهش کرد و از مادرش آدرس پرسید،مادر که جواب داد، دوست تکرار کرد و پسرکم برای من دوباره تکرار کرد که مامان خونشون اونجاست، از پسرکم‌ میپرسم تو میدونی این آدرس کجاست، جواب میده نه، با هم پیداش میکنیم.

**وبلاگی پیدا کردم با یک عالم نوشته و آرشیو طولانی ، دوستش دارم، غرق شدم در ارشیوش برای فاصله گرفتن از اخبار و اینستا و‌...فعلا سال 96هستم ، زیاد نگذشته ولی انگار خیلی گذشته.