سلام

صبح زیبای آذرماهیتون به خیر باشه الهی

چندین ماهه که دلم یک خواب پیوسته شبانه میخواد و الان که دوشبه فرصتش را دارم، دقیقا همون زمانهایی که پسرک نیمه شبها بیدار میشه، بیدار میشم و حس غم انگیز دلتنگی میپیچه تو وجودمو و کلافه بیخواب میشم.از طبقه بالای هتل، میخکوب خیابان شلوغ پلوغ شب میشم و جراغهای رنگ به رنگ شهر. تو خیال خودم صدای اذان شنیدم، حس کردم توهمه اما نبود، مدتهابود که شنیدنش جز لحظات لذت بخش زندگیم‌نبود اما اینجا تو این لحظه که دلتنگی پسرک و پدرش تودلم وول میزنه، از طرفی هم استرس حجم کار سنگینم یک جورایی فلجم کرده، شنیدنش مثل پمپاژ یک آرامبخش قوی بود به دونه دونه رگهای تنم.

جاییکه الان، تو این لحظه از زندگیم هستم، یک جورایی آرزوی تمام سالهای تلخ نوجوونیم بود، سالهایی که بارها و بارها به صرف دختر بودنم منع شده بودم از طرف عزیزانم و بدتر از اون جامعه، سالهایی که منرا پر کرد از اینکه بخوام بشکنم تمام عرفهای روتین زندگیم را، ندل درس خوندنم، ازدواج کردنم، کار کردنم و حتی بچه دار شدنم به نحوی متفاوت از تمام خط قرمزهای خانوادگی و البته اجتماعی گذشت و حالا، درست همینجا با تمام وجودم اطمینان دارم که زندگی، هرچه را که از دل خواسته ام تقدیمم کرده (الا یک کبریت یا فندک از دیشب تاحالا که بدجور لازم بود)، و هربار من بیشتر و بیشترخواستم. الان یک چیز را با تمام وجود میخوام، آرامش و خوشحالی و سلامتی.

*دوشبه که آهنگ لالایی پسرک را از گوشی پخش میکنم و آرزو میکنم کیلومترها انطرفتر، در آغوش همسفر ، به راحتی و بدون بی قراری از نبودنم به خواب برود.

روزتون خوش