سلام

جمعه شبتون به خیر باشه الهی

روی تخت پسرک نشستم و دارم سعی میکنم بخوابونمش. پدیده ترسناک واکسن را پشت سر گذاشتیم و پسرک بی قراری میکنه و هربار دل من میلرزه از تصور واکسنهای قبلی و تنهایی عزیزکم. آرزو میکنم که ایکاش بغلم آنقدر جا داشت که میتونست دونه دونه فرشته های مثل پسرک را تو خودش جا بده و نزاره لحظهاشونو با تنهایی بگذرونند.

روزهای پرهیجان، پر خستگی، پر هیاهو، پر از فکر و خیال میگذرونیم، راست گفته بود آن عزیزی که گفته بود سعی کن دو سه ماهی یک خلوتی پیدا کنید و جمع سه نفرتان باشید. هرچقدر تنوع آدمهای دوروبرتان بیشتر باشد، هرچقدر شدت دلسوزی بیشتر باشد، بیشتر کلافه تان میکنند. هرتصمیمی میگیرید، هر رفتاری میکنید، ذره بین جماعت رویتان حرکت میکند و  قضاوت میشوید و باور کنید تصمیم به اهمیت ندادن خیلی هم راحت نیست، حداقلش یک خوره به جانت می اندازد که نکنه من اشتباه کنم، نکنه آینده پسرک را خراب کنم، نکنه خطا کنم و هزار نکنه توی ذهنت وول وول میخوره.

یک چیزی را حس کرده ام، تصمیم به فرزند پذیری که میگیری، هر تصمیمی بگیری هزینه اش بالا است، از هر راهی بروی ، ته ذهنت تکرار میشود معلوم نیست راه بهتر را انتخاب کرده ای . احساس میکنم عاشقانه ترین و زیباترین و غمگینترین داستان عمرم را شروع کرده ام و خدا میداند تصور سنگینی تصمیماتم چه باری روی دوشم شده است، الهی الهی که بعدها پسرک سرخورده و غمگین نباشد از اینکه مریم نامی خواسته اش.

فعلا تابعد