نیما

سلام

حدودا ۱۵ سال پیش بود که عاشق شدم، از آن مدلهای کاملا بی منطقش، هرچقدر طرف مقابل منطقی بود، اینجانب مست و ملنگ و بی عقل و هوش. بالا و پایین زباد داشتیم تو زندگی، چندین بار به دلایل جورواجور تا پای طلاق هم جلو رفتیم، به جرئت میتونم بگم که بیشتر وقتها خودم بودم که عامل درصد زیادی از مشکلات بودم و به دفعات کودکانه و احمقانه همسفرم را آزردم در عین اینکه به شدت عاشقش بودم .اینها را گفتم که بگم با مفهوم عشق ناآشنا نبودم اما ...اما چهار روزه که حسی را تو خودم تجربه کردم و رفتاری را از همسفر دیدم که شبیه هیچ چیز دیگه ای نیست.

ظاهر خونه خیلی عوض  شده و هیچ شباهتی با خونه هفته قبل نداره، رخت آویز خونه که هفته به هفته  خالی میموند، حالا هر روز پر میشه از لباسهای مینیاتوری، گوشه گوشه خونم پره از علائم حضور نوزاد، شیشه شیرش، پیش بندش، اسباب بازیهاش و...اما همه اینها در مقابل تغییر درونی ما ناچیزه. نمیدونم چقدر بیشتر از این میشد خواستش، میشد عاشقش بود، نمیدونم اگر در درونم رشد کرده بود و ماهها یک جسم بودیم چقدر بیشتر میخواستمش اما یه چیزی را خوب میدونم که قلبم و وجودم توان بیشتر از این خواستن را نداره.

نیمای من، عزیز دل من، پسر من چهار روزه که مهمان خانه شده و تعریف جدیدی از عشق تو خونه آورده.

الهی که دونه دونه آرزوهاتون برآورده بشه و دلتون شاد.