سلام

شبتون خوش باشه الهی، البته که شب از نیمه گذشته و بهتره بگم، نیمه شبتون خوش

یک هفته است برگشتم سراغ زندگی. به حول و قوه الهی، شرایط کارم طوریه که خیلی نمیزاره تو حال و هوای سفر بمونی و همچین همه چیو میپرونه، انگار نه انگار که یه ماه نبودی . تو خونه که میرسم، بیشتر گیج میزنم ، فکر و خیال کارهای در پیش رو، گاهی مغزمو داغ میکنه، البته که باید در لحظه زندگی کرد و خیلی تو آینده سرک نکشید و گذشته را هم شخم نزد، ولی گاهی، حال و هوای آدم پرمیزنه دیگه.

یه چیزی راحت بگم، توی این دوروز دوتا فکر مثل مته روی مغزم بوده و میبینید که جمعه شب از نیمه گذشته و همچنان بیدارم و رسما دارم خودمو برای شنبه کاری بیچاره میکنم.

اول فکر دومم را میگم، گفتن که نه، تو ذهنم بلغورش میکنم، چند روزه یه دلتنگی مثل خوره افتاده به جانم، با هزارتا کار خودمو و ذهنمو هی پیچوندم، ولی، ولی، ولی،هوفففففف.

و اما خیال اولم، نیما. دقت کردید چند وقتی هست لال شدم و از نیما نمیگم؟ دقیقا همیجوری که تو اینجا چیزی نمیگم، تو خونه و زندگی هم بایکوتش کردم،انگار که بایکوت فکری و کلامی، قضیه را کمرنگ میکنه. سفر همسفر به زودی تمام میشه و برمیگرده و قطعا اولین تصمیمش جدی کردن پروژه نیماست و میدونید که چی داره به سرم میاد. دارم خودمو تو کار خفه میکنم، تو سفر مشنگانه عیاشی کردم که به خودم ثابت کنم نمیخوام و نمیشه پای یک بچه به خونه باز بشه، در جواب دوستان و آشنایان آنطرفی، سخنرانیها کردم و زر زدم که جای خالی تو خونه ما برای ورود بچه نیست و ...

دیروز بعد از مدتها توی آب پریدم، از شدت کلافگی، بی خیال کمردرد و گردن درد شدم و احمقانه توی استخر تقریبا خالی رفتم و اومدم، سعی کردم هواگیری نکم تا سرم از زیر آب بیرون نیاد و صدای سرم را نشنوم، نمیدونم چی شده، ولی این اسم داره همینجوری توی سرم تکرار میشه، مثل یک ورد شده توی گوشم، همینطوری نیما نیما نیما داره توی سرم میچرخه و انگاری جدی جدی یا من دارم دیوانه میشم یا اون جوجه داره یه جورایی منو قانع میکنه بی خیالش نشم.پوکیدم از این حال و هوای سینوسی و نوسانات روح و روانم.

برای خزعبلات این مدلی گوش شنوایی ندارم، مرسی که میشنوید، مرسی که قضاوت نمیکنید، مرسی که هستید.

*چندتایی نکته هست در مورد سفر، دوست دهرم براتون بنویسم قبل از اینکه کلا حس سفر بپره، ایکاش که بشود.

شبتون خوش