بلاخره سلام

ماراتونی گذراندیم  در این چند هفته اخیر، سختترین روزش ۲۴ ساعت آخرش بود و آنقور دویدیم و دویدیم تا بلاخره همسفر راهی شد. یک چیزی را در این چند هفته فهمیدیم، اگر همسفر قاچاقچی بود، دزد بود، خلافکار بود، با هر شغل غیر قانونی دیگه ای داشت، این مدت خیلی خیلی راحتتر میگذشت، حماقتی کردیم که عمرمان را پشت میز و کلاسهای درس گذراندیم  و حالا اینطوری سرویسکاریمان میکنند.

بگذریم، مدتها بود میدانستیم من نمیتوانم همراهیش کنم و چند روز تعطیلات نوروز را میتوانم کنارش باشم، هردو میدانستیم و خیلی هم خوب قبولش کرده بودیم، مثل خیلی چیزهای دیگه که دوست نداریم و درنهایت کنارمی آییم، تا خود چهار شنبه هم هنوز هضم قضیه راحت به نظر میرسید اما پنجشنبه انگاری تازه مغزم آلارم داد و بیدار شد. حجم کارهای چسبیده به روز آخر و حس تصمیم‌اشتباه در کنارش نبودن کلافه ام کرد، آنقدر عصبانی بودم از بانک وحذف  ارز نیمایی و ارز آزاد قاچاق و نرفتنم و کارم و همه چیز که شاید ده باری دعوا کردم. توصیف زشتش میشود کوتاهترین دیوار اما شاید مهربانه بتوان گفت عشقم، زندگیم، دوستم، سنگ صبورم ، تنها کسی است که تمام هوار هوارهای مرا از زندگی میشنود و آرامم میکند و در نهایت فراموش میکند و میگذرد همسفرم است و  قرار است مدتی با من نباشد و خدا میداند که چقدر سختم است این نبودنش. نمیدونم عقربه های ساعت همیشه با این سرعت میچرخند و روزها همیشه اینقدر زود تمام میشوند؟ گلهای نرگس قرار گرفته توی کاسه آب که پخش آسفالت کوچه شد، تاکسی که از توی کوچه پیچید منفجر شدم. اعتراف لوس و مسخره ای است اما تا خود ۱۰ صبح مشنگوار گریستم تا کمی آرام شدم و بتوانم فکر کنم که قرار است ۴۰ روز آینده را چطوری زندگی کنم.

دور بودن خیلی سخته اما برای ما دونفر خیلی لازم بود. مدتها بود هردو غرق شده در کار ، ربات گونه زندگی کردیم،کمی تنش میخواستیم اما فکر کنم این مدت کمی زیادی بود.

فعلا