سلام
یک حس و حال بدی دارم امشب که دلم میخواد اینجا یک خرده حرف بزنم، از یکی از اخلاقهای بدم حرف بزنم( یکی از اخلاقهای بد دیگه ای که موضوع صحبت امشب نیست، همین تمایل به حرف زدن که هزاران بار تاوانش را داده ام، بازهم آدم نشده ام)
ی کی از صفات نه چندان خوب و البته مخربی که من دارم باج دادن توی روابطی که میسازم هست، از کی و کجا شروع شد را یادم نیست، چیزی که یادم هست اینه که توی تمام ارتباطات عاطفی که بین من و دوستانم شکل میگرفت، تمام وقت توهم از دست دادن طرف مقابل را داشتم و برای نگهداشتنش سرویسهایی میدادم و میدهم که شیره روح و روانم را میکشد و البته در مواردی هم طرف باجگیر را هم آزار میداد و میدهد.
دوستی داشتم که هرچقدر والیبالش قوی بود و توی تیم مدرسه جایگاه خاصی داشت، توی درس ضعیف بود و داغون. یادم نیست چندبار در امتحانات به او تقلب رساندم، یکبار که لو رفتم، نمره صفر روی ورقه من چشمک زد و بازهم من آدم نشدم. حس خوبی داشت دوست بودن با او و خدا میداند چندباری که قهر کردیم و، تا به آشتی برسیم چه حال بدی را گذراندم، حتی تو دوران قهر هم برگه تقلب را به او میرساندم.
شبیه این دخترک دوستان زیادی داشتم، برای حفظ کردن و نگهداشتنشان از خوراکیهای مدرسه ام، از کمک رسانی در امتحان ، از کمک کردن توی درس، هدیه خریدن، نامه رساندن و ...هیچکاری دریغ نمیکردم. بزرگتر که شدم،دانشگاه که رفتم، توی ارتباطات خوابگاهی، دوستانه انجمن، گروههای دوستیمون باز همین روال بود، میخواستم از من راضی باشند،صبح زود کلاس صبحانه آماده میکردم، همیشه داوطلب آشپزی بودم، سورپرایزشون میکردم، توی سفرها خودم را سرویس میکردم که بهشان خوش بگذرد.
تو عالم دوستیهای مثلا عاشقانه ام در قبل از ازدواج، در ارتباطم با پسرک مهربانی که بعدها همسفر زندگیم شد، توی ارتباطهای دیگه ای که شکل گرفت، محیط کارم و هرجایی که میشود سراغی از ارتباطات گروهی گرفت این قضیه گاهی کمرنگ و اغلب پررنگ وجود داشته. همه شان هم یک نتیجه مشترک داشته، کلافه شدن طرف مقابل از این کَنه چسبیده بهشان و گاها برای خلاص شدنشان رفتارهای ناجوانمردانه و غیردوستانه نشان دادنشان.
قبلترها نمی دانستم، اما بعدترها که کمی آگاهتر شدم و فهمیدم که چطوری از روح و روان خودم میزنم تا نگهدارم آنهایی را که خیلی دلشان با ماندن نیست، از مشاور کمک گرفتم، گذشته ام را شخم زدم. الان خیلی خوب میدانم که چرا این شدم، چرا اینقدر میدوم تا نگهدارم اونهایی که نگهداشتنی نیستند، البته فقط میدونم و متاسفانه این دونستن خیلی کمکی به توقف این روال نکرده، نه تنها کمک نکرده بلکه دردناکش هم کرده. بلاخره تا وقتی نمیدونی، دردی حس نمیکنی، فقط بدونی، همه جات دردناک میشه و به درد میاد.
امشب یکی از همین دردها را داشتم، بد هم درد اومده، یک جایی از ته وجودم یک طوری تیر میکشه که گیج و منگم کرده.گوش شنوایی نداشتم که حال بدم را براش بگم، به اینجا پناه آوردم، با این امید که انشالا هیچ وقت و هیچ وقت چشم در چشم هیچ کدامتان نخواهم بود و طبعا از این اعتراف دوست نداشتنی شرمگین نخواهم شد.
* عیب و ایرادهای آدم از کودکی تا بزرگی فقط کمی تغییر ظاهر میدهند. روکششان را کنار بزنی، میبینی در سی و چند سالگی همان حماقتهایی را میکنی که در پنج سالگی.
**میخوام لاک صورتی بزنم، یک صورتی خیلی بانمکه که دوستش دارم، یک رنگی شبیه آدامس بادکنکی داره، همینطوری که بُرس لاک را روی ناخنهام میکشم، سعی میکنم حالم بهتر بشه، سعی میکنم نفس عمیقتر بکشم تا اکسیژن بیشتری وارد خونم بشه، تا زخمهایی که میسوزند، زوتر ترمیم بشن. میدونستین لاک ناخن، زخم دل را خوب میکنه؟
شبتون خوش
الان که این پست رو خوندم یاد خودم افتادم چقدرررررر تقلب به دوستانم رسوندم البته حیفه که بهشون بگم دوست چون خیلی بی معرفت بودن آخ که چقدر حالم بد میشه با یادآوریش
خیلی باید حواسمون جمع باشه و مراقب باشیم تا مرز کمک کردن و سرویس دادن را اشتباه نگیریم.
هممون متاسفانه ایراداتی توی اخلاقمون هست.
و ای کاش طرف مقابل این اخلاق را با دید مثبت نگاه کند. وگرنه ادم خیلی رنج می کشد.
مریم بانو امیدوارم زندگی سرشار از شادی و سلامتی در کنار همسفر دوست داشتنی زندگیتون داشته باشید.
ممنون از آرزوی خوبتون
آدمها درهم هستند، خوب و بدشون باهمه و به نظرم قشنگی انسان بودن به همین درهمی هست، هرچند که گاهی آزاردهنده میشه
متأسفانه خوبی بیجا آزاردهنده است. آدم به آدم نیاز داره، نه فرشته.
متاسفانه شما درست میگین