سلام

شبتون به خیر باشه الهی

جمعه شبها که به ساعتهای آخرش نزدیک میشه، با خودم میگم اگر این دوروز آخر هفته نبود، چقدر زندگیم بی رنگ بود، این دو روز را زندگی میکنم به مشنگانه ترین شکل ممکن،  حجم کیفیتی که مدل زندگیمون داره، هیچ مدله قابل مقایسه با مجموع روزهای هفته نیست.کار خاصی هم‌نمیکنیم، کتاب میخونیم، فیلم‌میبینیم، آشپزی میکنیم، لباس ها شسته میشه، اتو میشه،هیچی ویژه نیست اما همین سالتها حس میکنم چقدر ریکاوری شدم و سطح انرژیم رسیده به محدوده ای که برای زندگی کردن لازمه.

این تا دیروقت بیدار موندن و فیلم دیدن و کتاب خوندن را خیلی دوست دارم، حال و هوای روزهای خوابگاهی و بی خیالیهای جوونی را یادم میندازه. گاها که فیلمهایی که میبینیم هم خیلی دوست داشتنی باشن چه بهتر، کلی حال و احوالمان زیر و رو میشود. دیشب از همان شبها بود. آنقدر محو  فیلم بودیم و آنقدر درگیر لحظه لحظه اش، که گذر زمان و ساعت ۲ و ۳ صبح حس نمیشد. فکرش را بکنید ساعت ۳ تازه زار زار هم پای فیلم اشک‌بریزی و هی مجبور باشی بالشها را تو سروکله همسفر بکوبی که بعد از یک عمر همراهی توفیلم دیدن، هنوز قضیه اشک ریختنهای تو برایش حل نشده. خلاصه که تا نیمه شب درگیر فیلم بودم و از نیمه شب به بعد درگیر خواندن کتاب فیلم( جای پدرک خالی که همینجا بگوید:زندگی که نداری، فیلم و کتاب هم شد زندگی؟).

* مجموعه ای از جابجایی مهره های گردن و کمر، پای گوشی بودنم را محدود کرده . فعلا مراعات میکنیم ببینیم میروند سر جایشان انشالا؟