سلام

لانچ تایمتون بخیر باشه

اگر بهتون بگم دوشنبه ممیزی دارم و اوضاع بده، نمیگید واااااای ولمون کن. تو هم شورش را درآوردی ، هروز هرروز مرخصی.

بله، طبق ۱۲ ماه سال، بازهم ممیزی.

خلاصه که به دلیل همیشه عقب بودن از کار، کلی برای روزهای در پیش رو برنامه  ریختم، فردا که کارخونم. تمام فایلها و مدارکم را هم رو فلش ریختم برای کار در خانه تعطیلات. دیشب که تا دیروقت کارخونه بودم، توی سرویس نشستم که تلفنم زنگ خورد. اسم خواهرک بود و به هوای احوالپرسیهای روزمره جواب دادم. فکرش را بکنید، سورپرایزززززز، خواهرک و تپلکهایش پشت درب منزل من منتظرم بودند. نفهمیدم از شادی حضور تپلکها جیغ بزنم یا از حجم کارهای روی دستم در فرق سرم بکوبم.

دیدنشان توی خانه و شلوغی خانه و صدای خنده هایشان دلم را برد. گور پدر کار را برای این مواقع گذاشتند دیگه.

الهی که خاله قربانشان برود. با خونه که تماس گرفتم، صدای جیغ جیغ و خنده هایشان بلند بود، دلم ضعف رفت برای چلاندنشان.

گفته بودم : دیدن بدو بدوهای کودکانه و دیدن اثر انگشتهای کوچولو روی شیشه میز و دیوار از تصویرهای رویایی من هست؟

*دوستانم من حال و هوای بهاری و متغیر روح و روانم را با نوشتن در اینجا ارام میکنم. نه قصد جذب دلسوزی دارم نه همدردی. شاید رفتار مشنگانه ای باشد اما مریم بد اخلاق درونم از همه اینها که گفتم بیزار است. اگر اینها را میخواستم، بیرون از اینجا و توی جمع ادمهای نزدیک زندگیم جار میزدم که من میخواهم و نمیشود. پیش همه چلیک چلیک اشک میریختم و طلب دلسوزی. این وبلاگ دستنوشته های یک زن بدبخت و تنها و اجاق کور نیست،  نوشته های مریم هست با همه حال خوب و بدش‌. لطفا برای من نذر و دعا و ... اینها نکنید. هرکاری هم میکنید تو خونه کوچک من عنوان نکنید . شرمنده لطفتان هستم. اما  پیغای این مدلی را اصلا نمیخواهم. تایید هم‌ نمیکنم. ممکن است رفتار بدی و اشتباهی باشد، اما مریم همینه، پر از رفتارهای درست و غلط و خیلی هم قصد اصلاح خودش را ندارد.

ماچ به روی ماه گل همتون.