سلام

این هفته از اون هفته های قشنگ بود که شروع نشده به پایان رسید، البته بماند که برای جمعه نازنینمان نقشه کشیدند و قرار است آخر هفته را به جای آغوش گرم خانواده در کلاس دل و روده شناسی بگذارنیم . از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان، اینجانب یک مریم مشنگ هستم در یادگیری هرگونه اطلاعات زیستی، بیولوژیکی، آناتومی و علوم شبیه اینها.هرچه میخوانم، هرچه میشنوم، خیلی سریع از ذهنم میرود، تا الان به دفعات وظایف اصلی کلیه را مجبور شدم بخوانم، هرموقع به اطلاعاتم‌احتیاج داشتم تنها چیزی که به ذهنم رسیده این است که کلیه خیلی کار میکند و نباشد بیچاره میشویم . خدا خیر دهد اینترنت و سرچهایش را. در لحظه به دادم میرسد حتی در جلسه ها.خلاصه که انشالا روز جمعه به خیر میگذرد.

* عشق میکنم از هوای خنک شده این روزها و حس و حال سردی که خیلی قشنگ از کنار آستین مانتویم بالا میرود و مور مورم میکند.

*عشق میکنم از همسفر گاهی مهربان و خیلی گاهها منتقد و جدیم که راه به راه برایم از روشهای کنترل استرس و کاهش استرس و از این قرطی بازیها که در عالم اینترنت میچرخد میفرستد و امیدوار است موثر واقع شود و من قول میدهم که بخوانم و عمل کنم و چند روز بعد خیلی لوس اعتراف میکنم که نخواندم و فرصت نکردم و لوس بازیهایم عمرا اثر نمیکند و جواب محکم میشنوم که این چه روش زندگی است که برای خودم انتخاب کرده ام و به زودی پدر خودم را در خواهم آورد و من یک برو بابای محکم در دلم تقدیمش کنم.

* مهمان عزیزی داشتم از باقیمانده های دانشگاه.از آنها که راحت و بی سانسور خودت را برایش تعریف میکنی و ذره ای قضاوت نمیشوی.  فرصت دیدار  کوتاه بود،خیلی کوتاه، در حدی که دوساعتی در کافه ای بدون دود که خیلی هم سخت پیدایش کردیم بنشینیم و تند و تند حرف بزنیم و حتی چایمان هم سرد شودو بعد هم در رختخواب کنار هم پهن شده ادامه بدهیم و هردو نفهمیم که کی خوابمان برد. حالم جا آمد از دیدنش و حرفهای تمام نشدنیمان. عالمی داشتیم روزهای کمی دورتر.عالمی داریم این روزهای الان پر از دغدغه، وقتی فقط در فاصله بین دو سفر و در یک توقف میتوانیم هم را ببینیم و شارژ شویم .

* مدتی است که گیر کردم روی آهنگی که نمیدانم کی میخواندش،  بسیار آرامم میکند و خوشبختانه مورد پسند همسفر هم‌هست و نمیدانم چند هزاربار گوشش داده ایم و هربار آرامبخشتر از قبل است:

خونه ما دوره دوره     پشت کوههای صبوره