امروز فرصتی شد توی یک جمعی آرزوهای خیلی قدیمی خودمون را تعریف کنیم، میدونید یکی از آرزوهای کودکیهای مشنگانه من چی بود؟ اینکه روزی پیش بیاد که یک خانم شاغل باشم که تمام وقتش بسیااااااااااااار پر باشه، دائم تلفن تو دستش باشه و هی همه صداش میکنند و باهاش کار دارند. از اون خانمهایی که برای تعین هر قراری باید دفترچه یادداشتشون را چک کنند و ببینند کی میتونند مثلا بروند ارایشگاه.

الان این روزهایی که مثل فرفره دور خودم میچرخم و گاهی از شدت استرس و فشار کاری میل به بیهوشی دارم میفهمم که خیلی جدید جدی باید حواسم باشه که چی آرزو میکنم.

اون موقعها اصلا تو تعریفم از یک خانم الگو این نبود که وقتی مضطرب میشه و زیر بار فشار بالاسریهاش انرژی کم میاره، تمام فشارش را منتقل کنه به عزیزهای دوروبرش، عین یک گربه که هی چنگ میندازه بشه و یادش بره اون زمانهایی که میخواسته مدرن و اجتماعی بشه، توانایهای خودش را نسنجیده.

دو روز گذشته پر از استرس کاری بودم و آنقدر اذیت شدم و اذیت کردم که نمیدونم آیا فرصت جبران تخریبهایی که کردم را دارم یا نه، از همسفر گرفته تا پدر و مادرم در آنطرف آبها و خواهرکم در همین نزدکیها، همه را چنگ زدم.

*خود این روزهایم عجیب دوست نداشتنی است.