سلام علیکم همگی. شب و نصف شبتون بخیر

یک زمانی اگر هربار که سراغ وبلاگهای مورد علاقم میرفتم و آپ نکرده بودند کلی نق به جانشان میزدم که چه نازی میکنند چهار خط میخوان بنویسند و دل آدم را باز کنند، خوب بنویسید دیگه. کجا میرید ، چکار میکنید که وقت ندارید چهار کلام بنویسید، حالا هم نه اینکه خودم از خوانندگان و طرفداران مرمرانه هستم ، نگران خودم شدم و این نقها را به جان خودم زدم.شوخی نمیکنمها، مریم اینجا را بسیااااار دوست دارم، از بس مشنگ است.

جانم برایتان بگوید که روزهایی گذراندمها، شبیه آن معجزه ابراهیم شدم که پردنگان را کشت، خورد کرد و کوبید و بالای چهارکوه  پخش کرد و بعد دوباره جمعشان کرد. مثلا میخواستم یک جوری روز عمل مادرک، کارخانه را بپیچانم، نشان به آن نشان که روزبعدش هم که قبلا با خیال راحت فکر میکردم مرخصی میگیرم  هم ‌ توی یک جلسه داغون گیر افتادم و ‌دلم پر پر زد تا بتونم به موقع به مادرک برسم و تو ترافیک کوفتیه تهران ببرمش پیش دکترجانش. یک جیزی میگویم ، یک چیزی میشنوید، وقتی خواستند پانسمان چشمش را بردارند، هزااااار بار مردم و زنده شدم که مبادا زبانم لال، همان کورسوی کم چشمش هم رفته باشد. وقتی کم کم چشمش باز شد و دونه دونه علامتهای مسخره روی مانیتور را جواب داد، خنکترین نسیم عالم از دلم گذشت.هی او جهت گفت، هی من آرامتر شدم، عذاب وجدانم از نبودنم در کنارش در روز  قبل و حس بدم  از شنیدن اینکه پرستاری لباسش را به تنش کرده و کمکش کرده که ترخیص شود و دختر به درد نخورش کنارش نبوده، کمی کمتر شد. ممنونم برای همه حسهای خوبتان، الهی که خداوند هزار هزار برابرش را برایتان بخواهد.

مادرک روزهای بهتری دارد، شادمانی از نزدیک شدن رفتن پیش پسرکش حالش را بهتر هم کرده است. کم کم چک لیست سفر را آماده میکنیم، هرچند که تو این شلوغ پلوغیها، منتظر مهمان کوچولویی هم هستیم که نوه های خانواده را دوتایی کند.خلاصه که این روزهای شلوغ کاری، اینجا هستم، آنجا هستم، خانه پدری هستم، بهانه جوییهای بهار را گوش میدهم، تو هیاهوی مهمانداری و بیمارداری، به خواست دلش(لحظه ای فکر نکنید که خواست خودم هم در میان بوده) گوش میدهم و به استخر میبرمش و چند ساعت طولانی شالاپ شولوپ میکنیم و تازه قول استخرهای بعدی را هم میدهم.روزهایی دارمها، میدوم، میدوم، انشالا گه فراموش میکنم که گاهی چقدر دلم روز و روزگار متفاوتی را میخواهد، دل است دیگر، گوشش را که بپیچانی ، حواسش را جمع میکند که مورد اضافه نخواهد.

*از شاهکارهای امروز: خسته از یک آخر هفته شلوغ در سفر گذشته و یک شنبه شلوغتر، خواستم یک قاطیانه توپ تابستانی درست کنم، لحظه آخر اغفال شدم و دو قاشقی هم شکر اضافه کردم. طعمش را که تست کردم فاجعه بود، شیر را بو کردم، موز را چشیدم که مبادا ترش باشد، طالبی را چشیدم، همه چیز خوبه، پس چرا طعم این اینقدر افتضاحه؟همسفر را به کمک طلبیدم، مریم جااااان، مطمئنی شکر ریختی؟نمک نریختی؟....نخیر، مطمئن نیستم شکر ریختم، کاملا هم مطمئنم نمک ریختم، شک کردم چرا جای ظرف شکر عوض شده ها.