۳۳

نمیدونم بهش چی میگن، غار تنهایی، دوران خودآزاری مزمن، دوران دیگران آزاری، هرچی که اسمش هست مهم نیست چیز مزخرفیه. فکر کنم چند ساعتی هست که روی اخت، توی اتاق تاریک نشستم و مثل سگ هربار که به طرفم آمده تا شاید بفهمد چه مرگم است، پاچه اش را گرفتم و‌گاهی با التماس و گاهی با داد و فریاد خواسته ام که یک امشب را بی خیال حال گند من بشود و فکر کند زیر این سقف خودش هست و خودش.

هم میدانم چه مرگم هست و هم نمیدانم. دلم میخواد چند ساعتی را از خانه بیرون بزتم و من باشم و من اما لعنتی سوییچ را برداشته که مبادا یک چیزی شبیه شبی مشابه تکرار بشه. سیاه چاله که میگن نمنیدونم چیه، اما شاید یک چیزی باشه شبیه این حجم خالی که توی من هی بزرگ‌و بزرگتر میشه و داره از توی خودم، خودم را میبلعه. تا حالا حسش کردین؟ یک حجحم خالی که داره همه وجودتون را میمکه؟ یک آغوش خالی که با تموم خالی بودنش بند بند وجودتون را فشار میده و برای پر کردنش و کم کردن دردش بالش لعنتی را به بغل بگیرید، شاید که فایده داشته باشه و البته که نداره.

امشب داره یک رقم دیگه به یکان وجود من اضافه میشه، یک رقم داره اضافه میشه و توی دل من تاب میخوره که بازهم داره احتمال و امید داشتن فرزند نداشته ام کمتر و کمتر میشه و من مثل هرچیزی میترسم که ای وای از اون روزی که من به ۴۴برسم و به ۵۵ برسم و من باشم و این وجود خالی.

خودآزاریه اما...

*لعنتیترین مزخرفاتی که این سال به سال بزرگتر شدنها داره، این انتظار عاقل شدن و منطقی رفتار کردنه، خیلی منطقیه که از یک آدمه بزرگسال بخواهی که خیلی منطقی تصمیم بگیره، یا بره یک فروشگاه و از بین مدل به مدل بچه که میبینه انتخاب کنه و یک گور پدری بگه به تمام حس و‌حالها و حسرتهایی که داشته برای حس کردن خلقت توی وجودش یا خیلی منطقی خودش را بندازه تو سلاخ خونه های مراکز ناباروری و پدر جسم و روحش را در بیاره که آیا بشود، آیا نشود یا نه حتی راحتتر ...

*بعضی شبها بد میگذره، خیلی بد.