سفر ، آنهم از نوع کوتاهش، آنهم با آدم بچه دار، آنهم توی شلوغیهای مریم کلافه کن، آنهم از کلی مدل دیگرش، بیشترین نتیجه اش میشود خستگی شدید، خیلی شدید، به ویژه اگر شما یک آدم بی بچه با شرایط خاص باشید که همینطوری نزده میرقصید و یک چیزهایی گوشه گوشه های دلتان چنگ میزند. همین باعث میشه وقتی به خانه خودتان رسیدید، دوشتان را گرفتید، بوی سفر را که از خودتان دور کردید، ته دلتان بگویید آخییییییش که رسیدم خونه.
تازگیها دارم کشف میکنم که یکسری اخلاقهای گند جدید داره توی وجودم شکل میگیره که به شکل ناجوانمرادنه علاقه ای به جلوگیری کردن از شکل گیریشان ندارم.
امشب برای لحظاتی بسیار بسیار دلم پسرکهایم را خواست، همانها که یک زمانی فکر میکردم روزی حتما حتما خواهم داشتشان، حتما حتما شیطنتهایشان را خواهم دید، حتما حتما...
*با خواهرک و تپلک دقایقی را بدون همسرهایمان در یک منطقه تفریحی بودیم. تپلک خواب بود و من و‌خواهرک غرق غیبت خواهرانه. خاتواده شلوغی نزدیکمان قرار گرفتند و دقایقی بعد همه اعضا آن خاتواده برای پیاده روی رفتند، فقط مرد خانواده باقی ماند و تو همان دقایق چندتا کار :خیره شدن تهوع آور، آنقدر که هی حس کنی نکنه یادت رفته لباس بپوشی، شماره دادن به شکل پسر بچه های تازه بالغ شده ، مزخرف گویی، مزخرف شنیدن،هی فکر کزدن به اینکه ایشون با خانوادش هستند، ایشون با بچه ها و همسرشون برای تفریح بیرون اومدند، ایشون کور نیستند و نوزاد را جلوی چشم ما میبینند، ایشون چه مرگشون شده که فقط کافیه چند دقیقه تنها بشوند، خواهرک طفلک هنوز توی شوک هست، هنوز حالش بد است.
*دیروقته، خیلی دیروقته، یک مهمان در خانه ما خروپف شدیدی میکند و من بیخواب و‌کلافه ام، هنوز هم دلم پسرکهایم را میخواهد، زیاد.
خانوم من سالهاست میخونمتون و اینقدر بدم که هیچ وقت کامنت نگذاشتم.
امروز حس کردم که باید بهتون بگم دوستتون دارم. میدونم که مادر شدن حس خوبی بهتون میده و امیدوارم به بهترین حالتی شادی و عشق توو زندگی مادرانه تون وارد بشه.
خانوم خوشحالم که اینجا هستید، نگران بد وخوب بودن نباشید، اینجا نظر گذاشتن اختیاریه.
ممنونم.