از این شبها که زمان نمیگذره

سلام

از شدت بیخوابی کلافه شدم، اما هنوز مثل مار به خودم میپیچم، راستش آنقدر میزان حس خشم و تحقیر درونم بالاست که روانم هیچ مدلی نمیتونه اجازه بده ، دقایقی چشمهایم بسته بشن و بدنم فارغ از هر حس بدی بتونه ریلکس کنه. فکر میکنم تو این چهل و هشت ساعت، کمتر از یک ساعت خواب داشتم و کمتر از یک قاشق غذا خوردم. مثل یک آدم توی گل گیر کرده، تا تنها شدم فقط سیگار کشیدم یا قهوه نوشیدم .

تقریبا تمام روزم را از ساعت ۸,صبح تا ۷بعدداز ظهر توی جلسه مزخرف بودم، با فاصله یک صندلی از دیوار اعتماد ریخته شده.تمام روز لبخند مزخرف و تهوع آور روی لب دیوار اعتماد ریخته شده را دیدم و هنوز از حجم بی شرافتی که یک انسان می‌تونه به نمایش بگذاره  حیرانم.

حال بدم از حجم بی تفاوتی همسفرم در این دوروز بیشتر و بیشتر شده و بدبختانه بخوام اعتراف کنم، از شدت بی کسی و بی همراهی و تنهایی در این دوروز در حال دق کردنم. به خداوندی خدا اگر می‌توانستم ، سوار یک اتوبوس میشدم به دورترین نقطه ممکن، چند روزی دور شوم از تمام چیزی که شده اینه دق و حسرت من تا بلاخره ببینم با خودم چند چندم، این حجم حقارت روانم پیش خودم را نمیبخشم بر خودم.

دوروز دیگر مهمان دارم، در شرایط روتین و عادی هم مضطرب بودم اما الان ، من فقط تنهایی میخوام، دور از همه تا خودم زخم روانم و روحم را مرحمت بگذارم.

ایکاش زودتر صبح بشه، هرچند که تمام آرزوی امروزم این بود که زودتر شب بشه