چه هفته ای گذروندم

سلام

یکشنبه شب یک بحث جهنمی با همسفر داشتم، آنقدر تلخ، آنقدر مزخرف که به خداوندی خدا هنوز دور خودم میچرخم تا بتونم هضمش کنم، آنقدر روانم درد اومد که علی رغم تنگی نفس، مجبور بشم چند نخ دود بفرستم توی هوا، تا صبح راه رفتم از شدت پریشانی حالم و صبح با سری به سنگینی دماوند و خالی خرابتر از خراب روانه کارخانه شدم، یک روز چالشی را گذروندم ، نیمه های روز از شدت بیخوابی و طپش قلب دقایقی در سوییت پلک روی هم گذراندم، شب به صورت استثنایی مهمانی داشتیم، علی رغم جو پرتنش خونه، نمیشد کنسل کرد، تا نیمه شب به مهمانی زیر نقاب گذشت و باز از نیمه شب بیخوابی مهمانم شد، سه شنبه برای ماموریتی که قبل‌تر ذکر خیرش بود، از چهار صبح بیدار شدم و توی شمال و جنوب تهران به فنا رفتم، نیمه روز کار سنگینی را مدیرم‌خواست، قول خانه پدری برای آخر هفته دادن بودم، مجددا چهار صبح مجبور شدم بیدار شوم و کار را انجام بدم، به خاطر یک فایل کار تمام نشد و خدا میداند عواقبش چیست، برای کاهش اخم همسفر ، نیما را به پارک اوردم، توی استخر توپ رفته و چشمانم باز نمی مانند و التماس خواب دارند، سرم پر از جیغ بچه های پارک هست و در همین حین دوتا پرسنلم به خاطر موضوعی شدیدا عصبانی هستند و کامنتهای طولانی گذاشته آمد و خواندم و اندک رمق و‌نای باقی مانده را به فنا دادم، یک‌موقعهایی دلم میخواهد بگوین، دنیا جان مادرت کمی توقف کن، فقط چند لحظه.

پدرم نگاهم کرده و میگه، بابا تو چرا اینطوری، چرا چشمات زندگی نداره، میگم بابا فقط خستم، یک خرده بخوابم خوب میشم و در دلم میگویم بابا جانم، باباجانی چی بگم، از کجاش بگم.