سلام
شب پاییزیتون بخیر باشه انشالا.
پسرکم کمی بیمار ، جلوی تلویزیون و روی تشک مورد علاقه ، کارتن تماشالا می‌کنه. با توصیه دکتر واکسن آنفولانزا زدیم، به توصیه پزشک دیگری، اسپری کلداماریس قرمز را با کلی جستجو پیدا کردیم و هرروز اسپری میکنیم تا مقاومتش بره بالا، ویتامین سی و مولتی ویتامین هم روزانه میدم و البته بازهم ویروس یک راهی برای نفوذ پیدا می‌کنه و بدن کوچولوشو درگیر می‌کنه.
*این روزها در تلاشم برای یادگرفتن نه گفتن در محل کار، چیزی که در تمام عمرم برای من اتفاق نیفتاده، گفتنش سخته ، برای من ترسناکه، گاهی حس شرمندگی بهم میده اما واقعا بهش احتیاج دارم. سالهای زیادی با عشق و میل زیاد سرکارم اومدم، مطلقا موضوع حقوق و درآمد اولویتم نبوده، اما به دنبال کم لطفی مدیرانم، مدل دیکتاتور مآبانه آنها در عین ژست مدرن بودن و بروز بودن ، همه ذوق و علاقه ام را از فضای کار، به سمت انگیزه پولی تغییر داده، اینی که شدم و این تغییر را دوست ندارم، اما در حال حاضر انتخاب دیگرم میشه جابجایی از کار، که اون هم چالش خودش را داره، همه لحظه ها با خودم میگم، این هم میگذره، حتما میگذره.
*توی روتینهای گاها خسته کننده زندکی، توی نق نق های تمام نشدنی از حاشیه های زندگی ، یک آرزو از گوشه کناره‌های وجودم سر می‌کشه ، آرزوی رویای دنیای بدون جنگ، خیلی بزرگه؟خیای غیر ممکن. دلم آغوشی میخواد به وسعت دنیا برای پناه شدن تمام فرشته کوچولوهای ترسیده ، تمام نگاه‌های غمگین شده. خداوندا این حق ماست، حق دونه دونه مت
ای جانم، امیدوارم زودتر خوب بشه پسر کوچولو
خیلی سخته که ببینی چطوری آدم رو وادار به تغییر می کنن، عشق و علاقه ات رو می کشن و جاش فقط انگیزه پول درآوردن می مونه
دنیای بدون جنگم آرزوست
ممنون از لطفتون، تغییر بدون علاقه خیلی مزخرفه.