#نیما

سلام

صبح پاییزیتون به خیر باشه الهی

تو حال کرختی روزهای سخت کاری و غیر کاری که گذشت، کلی فیلم خوب و بد دیدم تو ۲۴ ساعت گذشته، برای کمک به چشمانم و کمی نظم دادن به ذهنم و البته کم کردن اعتراض همسفر به حال و روزی که ساختم به زور خودم را از روی مبل جدا کردم. دو ساعتی میشه که توی آشپزخونه خرد میکنم و سرخ میکنم و میپزم و پُک عمیق میزنم و سعی میکنم ذهنم ارام شود و نظم بگیرد.فولدر آهنگهای درهم دوست داشتنی هم با صدای بلند توی خونه پیچیده.

تیتر وبلاگ لاله که شکر خدا مدتی است آسه آسه دوباره شروع به نوشتن کرده نوشته: آنچه با آشنایان نمیتوان گفت، داستانهای هم من هم گهگاه از همین مدل است، به ویژه ترسها و نگرانیها و غمهایم، به ویژه داستان جدیدم که البته سالهاست شروع شده و گهگاه اوج میگیرد، مخصوصا این روزها.

نمیدونم کدومتون فیلم مریم و میتیل خیلی سال قبل را دیده اید؟ (من دیروز دوباره دیدمش برای کم کردن صدای جیغهای ذهنم). اسم داستان این روزهای من هم مریم و نیما  است. نیمای نازنینم، مریم برایش بمیرد که هنوز به دنیا نیامده و هورمونهای مادرانه من وحشیانه به غلیان افتادند و دارند حس مادری ایجاد میکنند، مریم برایش بمیرد که الان مادر بیولوژیکیش احتمالا روزهای تلخی میگذرونه و استرس به وجود نازنینش تزریق میکنه و مادر اکتسابیش داره قبول میکنه اونرو تو زندگیش جا بده.

اول راهم، سنگهای بزرگی سر راهم هست که هرکدوم ممکنه پرونده مریم و نیما را برای ابد ببنده، از همه سختتر روح و روان خودم هست که ممکنه سختترین مانع باشه برای قطعی شدن داستان.

بیرون از اینجا نمیتونم زار بزنم، نق بزنم، بترسم، گریه کنم، ماجراها دارم و چالشها تو این دنیای کوفتی واقعی، اینجا راحتم، اتاق اعترافم هست، خود خودم هستم، اینجا جانی داشته باشم میگم‌از تمام دلولپسیها و ترسها وغمهایم از داستان مریم و نیما.شاید روزی روزگاری شبه مریمی خواند و آرام گرفت و یا برعکس ناآرامتر شد.

#نیما