خیلی سال قبل که هنوز در عالم مشنگی بودم  و هربار خیالبافیهای خاتوادگیم شدت میگرفت، کرور کرور پسربچه برای خودم تصور میکردم و جز تفریحات سالمم گشت و‌گذار در فروشگاههای جینگول فروشیه کودکانه بود، برای اینکه مثلا خودم را مامان خیالی آماده و‌آگاهی کنم، یک عالمه کتاب میخریدم، از یک روزگیهای بی بی جان گرفته تا یک عالم بزرگتریهایش.‌بسیار بسیار کتابهای چطوری بچع بزرگ کنیم گرفته بودم، خوب سیب زندگیم طور دیگری چرخید و قرار نشد هیچ بچه طفلکی با آنهمه کتاب خفه شود.تو طوفان روزهای اول روبرو شدن با ماجرا چندتایی  از کتابهای بیچاره پرپر شد، چشمم که به پرپریهای کتابها که افتاد، دلم سوخت و سعی کردم افسار خشم و غمم را بکشم  و کتابهای بیچاره را نجات بدهم، آن بیچاره ها که چاپ نشده بودند که فقط فسقل جان منرا آگاه کنند.برای اینکه آینه دقم هم نشوند ، از توی کتابخانه جمعشان کردم و فرستادمشان در کارتن. خدا را شکر، دوستان و‌آشنایان و فامیل و غیر فامیل، تا توانستند در این سالها تنور تولید را گرم نگهداشتند و هی فرصتی پیش آمد که بنده، کتابی از همان کارتن دربیاورم و تقدیم تازه مادری کنم و هی به عنوان خاله مریم(کلا من یرای همه بچه ها خاله حساب میشن، کی عمه بشوم خدا داند) مهربون و کتاب پخش کن شناخته شوم.  

دیروز که به دلیل فراموشی تولد همکارجانمان، توی خانه فکر میکردم که چه کنم؟چه کنم؟ شکم برآمده همکار جان و آخرین کتاب جا مانده از آن دورانها به دادم رسید و هدیه تولد تازه مادر آماده شد. به همین سادگی، همهو و همه کتابهای آن مدلیم تمام شد، انگار از اول اصلا نبودند، انگار هیچ وقت من خریدارشان نبودم.

*۵دی و ۵دی و خاطره های بد، جیغ زدنهای لاله بمی و خوابگاه هراسان شده، مراسم ختم تلخ خوابگاهی و مسجد دانشگاه. الهی که بعد این همه سال، کمی خوشی زیر پوست بم رفته باشه.

**حضور وبلاگیم که پررنگ میشود، آشفتگی حال و خیالم هم معلوم‌میشه؟اینکه دلم میخواد با هر بهونه و بی بهونه بیام اینجا و حرف بزنم؟