به قول اکثریت اطرافیانم من در زمینه تلفن زدن و احوالپرسیهای خانمانه یک آدم بیشعووووووری هستم که دومی ندارم، به هرکسی میرسم ، این جمله تکراری را میشوم که یک موقع زنگ نزنی یک حالی از ما بپرسی و البته خوب به دلیل تغییر تکنولوژی و به روز شدن همه(ازمادربزرگ جانمان و عمه مان و دختر عمه و خاله و... گرفته تا دوستان قدیم و جدیدمان...) این شکایت را درمورد تلگرام و گروههای جور به جوری که ساخته شده است  هم میشنوم که  آخه تو نقشت چیه، یک پیامی، پیغامی، کامنتی ، عکسی چیزی بگذار، از طرفی هم هنوز بلد نیستم چطوری همه این گروهها را میتوانم mute کنم که راه به راه اتلام پیغام جگدید نکنند،تنها چیزی که فهمیدم همین mute دوروزه است که مجبورم دوروز یکبار به روزش کنم. 

خلاصه همه اینها را گفتم که بگویم توی تمام آدمهای دنیا خیلی کم هستند آدمهایی که مشتاقانه بخواهم هرروز بهشان بزنگم، (والا به دیگران هم میزنگم اما خوب مثل مادر جانمان سیم تلفن را نمیسوزانم)همسفرم بهارم و یکی دونفر دیگه.حالا فکرش را بکنید، غیر از همسفر، بقیه معمولا منرا میپیچانند، بد هم میپیچانند، آدم دلش میخواد سرش را توی دیوار بکوبد.بهار که دق به جانم میکند تا حرف بزند، دیگران هم ...بی خیال.