انار

سلام

سالهای قبل، وقتی همه در خانه پدری بودیم و دنیامون محدود به خانه پدری بود،  از فعالیت‌های روتین فصل پاییز خریدن و خوردن انار بود. خریدن نه یک کیلو، نه دو کیلو، واحد خرید انار فقط صندوق بود و آنقدر همیشه در خانه پدری انار موجود بود که تعریف پاییز برای من با انار رنگ می‌گرفت. رسم انار خوردن هم به سبک دانه شده نبود، بله یک سینی بزرگ پر از انار وسط قرار می‌گرفت و آنقدر خورده می‌شد تا به قول پدر، نفر این طرفی ، نفر آن طرف سینی را نبیند و کوهی از پوست انار میانمان قرار بگیرد.

با همسفر که آشنا شدم شوکه شدم، البته اول اون بنده خدا از این حجم انار خوردن و سبک و سیاق منزل پدری شوکه شد، نهایت اناری می‌توانست بخورد یک نصفه بود،آنهم باید انار دانه شده در کاسه باشد، اصلا نمی‌فهمیدم چرا.

به منزلشان که رفتم، وقتی دیدم  خرید انارشان، محدود به یک پلاستیک  و آنهم چند دانه و از طرفی فقط یک بار جهت رفع هوس می باشد، شوکه شدم، مگه میشه، انار فقط به شکل دانه شده و در یک ظرف خوشگل سرو می‌شد، اصلا مصرف انار به شکل انبوه  یک گناه تعریف نشده بود، از بس ریسک کثیفی خانه را داشت.

سالها گذشت،کمی من شبیه همسفر شدم، ممکن هست هفته ها بگذرد از پاییز و انار خریده نشود، ممی همسفر شبیه من شد و انار هم که خرید صندوقی خرید و البته سراغ ظرف کریستال را نمی‌گیرد. 

همه اینها را گفتم که تعریف کنم، بلاخره در نیمه ابان، روز پنجشنبه انار خریدیم،  پدر و مادر مهمانمان بودند و پدر لذت برد از کیفیت انار. پسرم دوروبر سینی انار می‌چرخید و البته که لب نمیزد به انار(مثل همه میوه ها). دانه های سیاه و درشت انار، پرتاب کرده بود به کودکی ام، من بودم و برادرکم ،خواهرکم و پدر و مادر و دور بودن از تمام دغدغه های تمام نشدنی این روزها. چقدر زندگیم رنگ و روی دیگه ای داشت، حتی اگر انارهای پدر به خوش آب و رنگی انارهای پنجشنبه نبود.