از داستان‌های من

سلام

گفته بودم کیف پولم و همه کارت‌های زندگیم از جمله کارت ملی را گم کردم؟ البته گم شد یا سرقت شد یا هر اتفاق دیگه نمیدونم فقط دستم بود و لحظه ای بعد دیگر نبود.دقیقا دو هفته پیش و پوستم کنده شد برای گرفتن دانه دانه اش ، همه حل شد الا این کارت ملی عزیز و نازنین. امروز چند جا درگیر بودم برای همین موضوع و بلاخره قرار شد فعلا اعلام مفقودی کنم چون در هرصورت حداقل دو سه سالی کارت در دستم نخواهد بود.

اینها را میخواستم بگویم؟ نه، قصه از اونجا شروع شد که از پارکینگ چهارراه طالقانی که خارج شدم، از بس گیج میزنم برای راه خونه، از گوشی کمک گرفته بودم و همینطور گیج و منگ ماشین را میچرخوندم که ناگهان یک تابلو کوچولو سر یگ  کوچه استپم کرد. این  بیمارستان ، همون بیمارستان محل تولد  نیما بود ، همان بیمارستانی که من نابلد توی کرج اسمش را هم نشنیده بودم و از روزی که شنیدم تنم می‌لرزید از تصور دیدنش. 

یک لحظه توی ذهنم تصمیم گرفتم که بروم، تنها بودم و قطعا فرصت خوبی بود هرچند که میدونستم ذهن و روانم این مدت زیاد ساییده شده و طاقت شوک روانی جدید ندارم. ماشین را به سختی توی کوچه تنگ و شلوغ پارک کردم، آرام آرام که به درب بیمارستان شلوغ نزدیک شدم، نفس کشیدنم که سخت شد ، فهمیدم آدم تنها اومدن این راه نیستم، همسفر؟؟؟ قطعا همراهی نخواهد کرد، دوستانم؟ پدرم، مادرم، خواهرم؟ نه. ایکاش برادرکم بود، تنها کسی که میفهمه و به جای آتیش به جانم انداختن همراهی میکنه و آرامش میده، تصمیم معلوم شد، برادر که اینجا نیست، دیگران هم که نه، همسفر هم که ...ایکاش کسی بود.

قدم به قدم که جلو رفتم، حس کردم آن زن هم اینجا قدم زده، از اینجا عبور کرده،  حالش چطور بوده؟ احتمالا بد، قطعا بد وگرنه پسر کوچولوی نازنین من که 7 ماهه و با اون شرایط به دنیا نمی اومد. شاید بخندید، شاید احمق خطابم کنید یا دیوانه، ولی درد داشتم،  همینطور که وارد بیمارستان میشدم دردی شاید شبیه درد زایمان داشتم، به خودم گه آمدم کنار درب ورودی بخش زایمان بودم. ادمها، محیط، در و دیوار بیمارستان و همه چیز شبیه چیری بود که می‌تواند هزاران زن مثل آن زن را با آن شرایط فقط به اینجا بکشونه. 

پرسیدم و پرسیدم ،مجبور شدم توضیح بدم، به بایگانی فرستاده شدم، دخترک کم سن و سالی بود که داشت همراهی می‌کرد،  بانویی سالخورده کار را متوقف کرد، حکم قضایی خواست، سوالش واضح بود دنبال چی هستی؟ دنبال کی هستی؟

جواب من؟ دنبال پسرم،  دنبال زن زاینده، دنبال چند جواب که وقتی توی هرجایی مجبورم جواب بدم،  متوقف نشم، پسرکم طبیعی به دنیا اومده؟ چطوری به دنیا اومده، اون روز چه اتفاق افتاده. 

جلوی ادمها معمولی بودم تا وقتی بانوی سالخورده اشاره کرد به عنوان مادر اصلی به زن زاینده،  توهین آمیز متوقفش کردم، مادر اصلی منم،آن زن فقط زاییده، کلامش را تغییر داد به مادر واقعی، بدتر شدم که ایکاش نمیشدم، ایکاش بلد بودم ارام باشم و خواهش کنم کلامی بگویند،  خواهش کنم بفهمند حال مادری که پنج سال جنگیده تا تونسته امروز پا به این بیمارستان بگذاره و ببینه جایی که روزی عزیزترین موجود زندگیش اونجا به دنیا اومده . کلامی جواب ندادند.

برگشتم، حالم خوب نبود، نیم ساعتی کنار حیاط بیمارستان مسیر رفت و آمد ادمها را دیدم و تلاش کردم به خودم قول بدم هر حال بدی بود برای این مرتبه تنهایی بود،که قول به خودم اگر روزی روزگاری به خواست نیما به این بیمارستان آمدم آنقدر آرام و آرامبخش باشم که پسرکم بتونه همه حال خوب و بدش را با من تقسیم کنه، که بدونه تنها نیست.

من نفهمیدم دنبال چی بودم توی اون بیمارستان،  ایکاش نیما بفهمد.