مریم و مالاریا*

سلام به همگی، شبتون بخیر

دوستان من تو‌شوکم، اگه گفتین چرا؟ باورم نمیشه آدم میتونه بره فیلم جشنواره را ببینه و ده دقیقه، فقط ده دقیقه بعد تو‌پارکینگ خونه اش باشه، یاد پارسال که می افتم جیگرم میسوزه که هفت شب راه می افتادیم، ۱۲_۱۲:۳۰ خونه بودیم، واااااای چقدر الان نزدیکیم، البته راستش را بگم سالن و لابی چارسو‌ برای من حس دیگه ای داشت، به هر حال اینجا کرج هست و‌شهرستان هست و سینما پرشین هم بعد از n سال مثلا افتتاح شده(صرفا مثلا، در واقعیت هنوز تا افتتاح کار داره اساسی) و باید باهاش کنار اومد اما هرچه هست، نزدییییییکه، اما،  آهای کسانی که به چارسو میروید آهای دونفری که روی صندلی ۱۱ و۱۲ مینشینید، بنشینید، نوش جانتان ، اما من به آن دو صندلی و آن سالن و آن لابی غییییرت دارم، چرایش هم بماند.

و اما اولین فیلم من، اولین شب جشنواره، فیلم مالاریا، اینجانب کلا نسبت به حضور سرکار خانم آزاده نامداری به خاطر حضور یخ و چند ثانیه ای در این فیلم  از قبل تیک داشتم و با دیدن فیلم فهمیدم حساسیتم درست بوده، اه اه اه. خود فیلم حداقل نسبت به تمام شبه فیلمهای سال قبل که در گروه من بود، کمی بهتر بود اما راستش من کمی گیجم با دیدنش.از مدام فیلم گرفتن با موبایل، از شباهت حسیش بت نفس عمیق چند سال قبل.

من هرجا پای نوجوان و نوجوانی در میان هست پر میشم از حس نا امنی، (همسفر بسیار با این بخش من که به قول ایشان اسمش همذات پنداری با تمام بدبختیهای فیلم است مشکل داره). نمیدونم تا حالا گفتم یا نه، روزی روزگاری در ایام جاهلیت اینجانب میخواستم از خانه پدری برم. کجا برم؟نمیدونم، فقط رفتن مهم بود و از هرچه دوستش نداشتم دور شدن، امشب این فیلم را که دیدم هی بت خودم نگران بعدشون بودم، اگه پیداشون کنند،  یاد روزهای احمقانه خودم افتادم، اگه رفته بودم، اگه ...اگه...، بی خیال، اون روزها گذشته، اما هنوز هم از دوران نوجوانی میترسم، به نظرم سختترین دوره تربیتای بچه هاست، از ما که گذشت، امیدوارم شماها ارتباط خوبی با بچه های نوجوونتون داشته باشین.