مریم هستم، ۳۳ ساله.

خوبیه زندگی اینه که میگذره، اگر قرار بود تو لحظه های خیلی تلخ یا حتی خیلی شیرینمون بمونیم ، نمیدونم چی به سرمون می آمد. امشب میتونم با آرامش خیال بگم‌که خدا را شکر این ۲۴ ساعت گذشت، ۲۴ ساعتی که شاید جزء سخترین ساعتهای زندگیم بود، هم برای خودم و هم برای همسفرم. آنقدر سخت بود که مجبور شوم مرخصی بگیرم و ...

دوست ندارم حتی جزییات امروز را به یاد بیارم، فقط میدونم الان خوبم. گاهی یک‌تلخیها و سیاهیها توی وجودت جمع میشه که لازمه بیرون بریزه.

دلم نمیخواد بعد از نوشتن این پستها و علی رغم اینکه میدونم بعضی دوستان را ناراحت میکنه آنها را حذف کنم. همه اینها چه بد چه خوب بخشی از خودم هستند، پس لطفا من ا همینطور درهم قبول کنید.

*تولدی که نه چندان خوب شروع بشه، میتونه با صبوریه همراهت و آرامش اون، در کنار دونه دونه عزیزانی که به یادت هستند و بهت میگن که بودنت خوبه، در کنار آهنگ تولدت مبارکی که برادرکت از اونور دنیا پشت صفحه مانیتور برات پخش میکنه، خیلی خوب تموم بشه، میشه وقتی آروم شدی و تلخیهای وجودت را گوله گوله اشک کردی و بیرون ریختی، نبودن یک نفر را و نداشتنش را و حسرت نداشتنش به داشتن تمام آنهایی که داری ببخشی.