سلام به روی ماهتون

انشالا که روزهای تعطیلی برای شما قشنگ و پرخاطره بوده باشه. جانم برایتان بگوید که ۱۳ به دری داشتم دیدنی. از صبح اول وقت همسفر مشغول کارهای تمام نشدنیش بود. اینجانب هم در دنیای مجازی و غیر مجازی میچرخیدم . قرار بود تزدیک ظهر بریم سمت دریاچه کوچولویی که نزدیک خونه هست و مثلا دِین خود را به طبیعت اَدا کنیم. با توجه به صبحانه نسبتا سنگینی که خورده بودیم قرار  نپزیم و طرفهای عصر یه چیزی اماده کنیم. راه افتادیم، بعد از دیدن دریاچه وسط جنگل که به نظرم بیشتر از زیبایی ترس داشت، تصمیم گرفتیم چرخ بیشتری بزنیم و داستان شروع شد:

بیشتر محله هایی که من از شهرهای مختلف آلمان تاحالا دیده بودم، ظاهر بانمک و گوگولی و جیگول پیگولی داشته، یه جورایی شبیه تابلو نقاشی بودند ، آدمهای منظم و خوش تیپ و ...کلا تصویر لوکسی تو ذهنم بود.

چشمتان روز بد نبیند، دیروز پایم به جاهایی باز شد که مسلمان نشنود، کافر نبیند، اَه اَه اَه. داغونه داغون. منطقه پر از مهاجر های رنگ به رنگ با همه مدل رفتار و ظاهرعجیب غریب برای من، انگار یه نفر یک تیکه از محلات داغون بدترین جایی را که میشناسید بریده و گذاشته بود اینجا، آنقدر کثیف، آنقدر شلوغ و پرهیاهو، آنقدر به هم ریخته که در تصورم هم‌نمی اومد و البته پیاده روهای پر از پی پی سگ. تو این هیر و بیر قند خونم افتاده بود و ضعف شدیدی داشتم، اما حسم آنقدر به محله بد بود که حتی نمیتونستم قبول کنم یه نون کوچولو از اونجا بخرم و ببلعم تا غش نکنم. بلاخره بعد از عبور از کوچه پس کوچه های مذکور، به فضای متفاوتی رسیدیم و تصمیم به کمی تجدید قوا گرفتیم، در همین دقایق بود که خواهرک تماسی گرفت و برای اینکه به قول خودش ما را هم در فضای تفریحیشون داشته باشتد، آش مادرپز را نشانم داد و دخترکهایش را که شنگولانه بالا پایین میپریدند و عبور یک سگ خشن بدون قلاده  از کنارم تیر خلاصی شد بر اعصاب و روانم و با قطع تلفن های های گریستم، به قول همسفر خوبه که فقط یک کوچولو اینجا هستی و مثلا برای تعطیلات اومدی و اگر مهاجرت کرده بودی و اگر پناهنده بودی و اگر چندسال بود خانواده را ندیده بودی و هزار اگر دیگه، آن موقع چه میکردی نُنُرجان؟

بله چنین مریم لوس و بی مزه ای هستم گاهاً.