هِلوووووووو اِوری بادی

خوبین شماها؟ اینجانب هم به لطف پروردگار خوبم، میگذرد روزگارم.

آقا چشمتون روز بد نبینه، امروز بساطی داشتیم ، آبرو ریزی شد در حد واویلا. یک خدماتی مریض احوال داریم که کلا حرف نمیزنه، بنده خدا آروم آروم کارشو میکنه و معمولا کاری به کار کسی نداره. امروز داشتم از بخش اداری میگذشتم صدام کرد. رفتم پیشش، یک جعبه داد دستم و گفت خانم مرمرانه، اینو ببین. به هوای اینکه مثل همیشه که  اسمم روی کارتنهایی که به حول و قوه الهی  توشون فقط نمونه خون آلود و برگشتی مراکز هست، سریع کارتن را گرفتم و تا اومدم معترض بگم که چرا کارتن را بدون دستکش باز کردی، نگاهم به کارتن افتاد و همزمان با ورود مدیر با ابهت کارخانه به سالن جیغم در آمد. یک بچه گربه لوس و ننر و زشت توی کارتن بود، سکته کردما.

تا بعد از ظهر ده بار اومده در اتاق میگه، خانم مهندس( من مهندس نیستم، طبق قانون ننوشته کارخونه، غیر از عزیزان پزشک شاغل در مجموعه همه مهندس صدا زده میشوند)، جدی جدی از گربه میترسی؟ جرئت نکردم بهش بگم حس و ارتباطم با جک و جانورها چطوره، میترسم دوروز دیگه، با سفارش بازرسها، راه به راه این هیولاها را به جانم بندازه. خلاصه که به خاطر بچه گربه زشت حیثیت برام نموند.تازه مجبور شدم به مدیر هم جواب پس بدم .

*اعتراف خواهرانه: یک فیلم یکی دودقیقه ای دارم از رقصیدن چرخ چرخانه با برادرک در سالها پیش. خیلی  اتفاقی عزیزی برایم فرستاد، دلم ضعف رفت از دیدنش، نمیدانم چندبار دیدمش. شده خوراک تمام زمانهای کشداری که در سرویس به سمت خانه میام. امروز دقیقا ۶ سال گذشته از اولین روز تلخ رفتنش، روز تلخی که قرار بود طعم تلخش فقط به دلیل رفتن او باشد و جور دیگری رقم خورد، بی خیال. دلم تنگ شده برای چرخیدن با او، برای خندیدن با او، برای تا صبح فیلمهای چرت و پرت دیدن با او.

** دلم لک زده برای یک روز مرخصی و فقط در خانه ماندن، دو تا ممیزی خرانه داریم ، قراره برای اولین بار تنها، پاسخگوی ممیزها باشم و اعتراف میکنم مثل چیز استرس دارم .هی نفس عنیق میکشم، هی اکسیژن را به مد میطلبم تا درونم ارام بگیره . ۳۰ و ۳۱ اکتبر که بگذره، روزگار قشنگتر میشود حتما.