سلام

صبح زیبای شنبه ایتون بخیر. تعطیلات من شروع شده و الان گیج و ویجم که ایا سال جدید شروع شده یا نه.  حدیثی هست که میگوید هرموقع کارخونه تعطیل شد همون موقع سال جدید شروع میشه.

یکی دوروزی هست که مهمان خانواده همسفر هستیم. همینجوری آب و هوای بین خودمون دوتایی ابری و رفد و برقی و ... بود. اینجا هم که کلا رفتیم رو مود سکوت. یک حالت رفتاری توی مریم تعریف شده که به محض ورود به این شهر و خانواده دکمه سایلنت را میزنه و کلا سکوت رفتاری کلامی برقرار میشه. راستش امکان حرف زدن هست اما به طرز عجیب و غریبی کلامم تیغ دار و نیش دار میشه و همان بهتر که هیجی گفته نشه. اعتراف خوبی نیست اما پنهانکاری که نداریم. مادر همسفر بسیار قربان صدقه پسرانش میرود، بسیار ها،مثل خیلی مادرهای دیگه. تکه کلامش هم پسرم، بچم، نفسم، زندگیم و کلی صفات با ضمائر ملکی اول شخص دیگه هست. هر طرفی هم که بچرخد ترجمه ای از این جمله را میگوید که مادر که نیستی، مادر ال است و بل است و کوفت و مرض هست و ... این طرف هم عروسی را ببینید که تمام رویاهای زنانه و مادرانه اش به لطف کم مادریهای همین مادر در کودکی همسرش دود شده و به باد رفته و چه جانی میکند این عروس تا جلوی زبانش را بگیرد و هوار نکشد که نمیشد کمی از مادریهای الانتان را در کودکی مصرف میکردید و کمی مادرانه تر بودید و ...

تلخی روح و روان  من را در این روزهای پر رنگ و بهاری را بگذارید به حساب حال و هوای برزخی که حالیش نیست با تغییر فصلها هماهنگ باشد. راستش توی عالم واقعیت فشار زیادی تحمل میکنم که حال بدم درونم بماند، اینجا دیگه حس و حال نمایش ندارم.

*همسفر آدم کم حرفی است. مثل خیلی آقایون دیگه در زمینه حرفهای احساساتی و رمانتیک خیلی کم حرفتر. اما به طرز عجیب و غریبی قدرت داره تو گفتن جملاتی که تا سالها ته دل من را میسوزونه. تعداد این جمله هاش به تعداد انگشتهای یک دست هم نمیرسه اما وسعت تخریبش همچین قوی بوده که راستش بعد از سالها هنوز حس میکنم کمر احساسم زیر فشارش راست نشده. الان چند روزه که گیج میزنم زیر بار آخرین جمله که گفته. حس میکنم دنیا محکم زده توی صورتم و میگه حواست را جمع کن. ببین کجایی و به کجا قراره برسی.